Lieve vrienden,

De eerste brief in een nieuw jaar, en vanuit een gloednieuwe stichting werkend. het is best wel even vreemd om dit zo te schrijven, want de woorden S.O.S waren toch wel heel vertrouwd in mijn typen op papier geworden. ik zal er even aan moeten wennen om het niet meer te moeten typen. Maar daarentegen zie ik met verwachting uit naar het nieuwe wat God ons gaf: werken vanuit stichting GOUD Kockengen.
Ik hoop dat ik de woorden die GOUD betekenen kan waarmaken dit jaar. En ik weet dat ik dat alleen kan met Gods hulp, en wil u vragen om te bidden voor mij en degene waarmee ik samen mag gaan werken in dit komende jaar. We zullen het zo nodig hebben. Zo zullen wij bidden voor allen die voor en met ons bidden, steunen en meeleven.

G= Gaan
O= Ondernemen
U= Uitdragen
D= Delen

Doet u/ jij mee met GOUD in je dagelijkse leven en in jouw plekje op aarde????

Maar....
Hier eerst eens even wat indrukken van mij over de kerst en oud en nieuw-periode die we meemaakten. we mochten namelijk best weer ele bijzondere dingen meemaken de afgelopen dagen.

KERSTPAKKETTEN-ACTIE

Allereerst hadden we de kerstpaketten-actie weer om te doen.Net zoals andere keren weer een heel werk, maar o zo mooi om te doen .

Doordat we nu een busje tot onze beschikking hebben, hoefden we veel minder op en neer naar oradea om alle inkopen te doen. dat was een heerlijk iets en hierdoor konden we de actie in een week doen waar we anders toch bijna 2 weken over deden andere keren. En vooral nu was dat zo makkelijk omdat we toch ook net aan het verhuizen waren als gezin. het was allemaal een beetje door elkaar heen, maar het ging goed hoor.

En wat ben ik blij , en niet alleen ik zoals u ziet,dat we het weer doen mochten. Voor velen was het namelijk best heel moeilijk, en met dit pakket mochten we bij sommige mensen de honger weg halen. Dit zijn woorden van een zigeunervriend van ons. Nu wat is dat dan toch mooi he.

Wie mochten we weer blij maken met pakketten?
-Zigeunerdorp van Salard 50x
-Mensen in het dorp van Salard 30x
-Buurdorp Cauaceu 35x
-Zigeunerkerk Oradea 52x
-Gevangenis van Oradea (kerstpakketjes voor de gevangenen die de kerkdiensten in de gevangenis volgen)
-Zigeunerkinderen van Zigeunerkerk Oradea 150x
-Zigeunerkinderen van Salard 100x
-Zigeunerkinderen van de Zigeunerschool 23x

440 pakketten/jes in totaal. Mooi he.
Het was zo goed om te doen. En ja eigenlijk is het verhaal wat ik er bij schrijf steeds hetzelfde voor u. Want met pasen of kerst mogen we dit toch al een poosje doen voor de mensen hier doen. Maar de blijde gezichten zijn steeds weer net dat wat we u niet echt mee kunnen geven. een foto zegt soms nog niet alles. Je moet het mogen doen dit dankbare uitdeel werk. Het laat je zelf vaak stilstaan bij hoe goed wij het soms mogen hebben. Ik wil hierbij dan ook even de grote giftgever in dit alles bedanken dat we dit voor de mensen hier in dorp en omgeving mogen doen.

Het team die keihard gewerkt heeft om het voor alle mensen voor elkaar te krijgen.
v.l.n.r :Inci, Atilla, Eniko, koszti en Abigail.

Dit was voor mij totaal nieuw om te doen. Maar wat mocht het goed zijn. Eigenlijk heb ik zelf al jaren in me zoiets van; wat zou ik graag met kerst wat voor deze bevolkingsgroep willen doen. Maar ja verder dan dat verlangen kwam het vaak niet. Tot dit jaar. ik werd op verschillende wijze en manieren steeds weer gewezen op de mensen van de straat, de mensen waar anderen vaak hun minachting over uiten. Maar God niet. God bepaalde mij verschillende keren dat Zijn hart juist naar deze bevolkingsgroep uitgaat. Waar was Jezus vaak te vinden? Waar ging Zijn liefde naar uit? Zo vaak aan de mensen aan de rand van de samenleving. Hij toonde hen zo vaak dat Hij om hen gaf. En dat was wat mij de laatste tijd ook steeds op mijn pad kwam. Laat hen zien dat Ik van hen houd. Maar ja makkelijker gezegd dan gedaan. hoe doe ik zoiets? Wat moet ik gaan doen? Hoe kom ik in contact met ze? Wat te doen met de schroomheid die ik voelde in mezelf, want waarom moet ik hierheen? Zitten ze wel op me te wachten? Straks sta ik voor gek. en zo spookte er nog zoveel door mijn hoofd. Plus daarbij de drukte van ons gezin en alles. Maar ja, het liet me niet los dit jaar.Wilde ik eerst iets doen met kerst voor hen, daar zag ik toch vanaf na een gesprek met de jongen die evangelisatie doet in de gevangenis e.d. hem vroeg ik namelijk of hij misschien een plek of middel wist waar ik zou kunnen beginnen. Ik kende wel een ex(?)prostituee en nog een jong stelletje met kind die bij de verwarmingspijpen woonde, maar toch was daar die angst in me om te gaan en te vragen van; zeg meid wat denk je ervan , kan ik met kerst even langs komen? Die jongen van de gevangenis zei dat ze vaak toch wel met kerst aan hun trekken komen doordat er juist met kerst vaak goede doelen maaltijden zijn en ze vaak weten waar dan de restjes te halen e.d. toen ik dat hoorde had ik eigenlijk zoiets van, o, nu dan is het misschien best wel een goed idee om het op oudejaarsavond te doen. Hij gaf me nog een adres van een nachtopvang voor dit soort mensen, maar ondanks dat ik er voor stond met de auto had ik zoiets van, nee. deze mensen die hier komen krijgen hun portie wel. Ik wil de mensen die echt op de straat verblijven. en steeds kwam die groep bij die verwarmingspijpen van de stad me in. ze lieten me niet los in gedachte. En het mooie was dat toen ik het net voor kerst een keer deelde met de meiden die op het moment in Spinus bij Klaas en Corrie werken, dat die het ook een heel mooi iets vonden en hierin dan heel graag wilde meewerken als het zover zou wezen. Ik zou niet alleen zijn bij deze eerste keer. Het steunde me in het doorzetten van mijn gedachten. God gaf me prachtmeiden naast me in Zijn liefde voor deze jongelui.

Dus toen ik de vrijdag na kerst in Oradea was heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik er eens echt langs..eh aan gegaan. ik was samen met Inci toen voor boodschappen doen in Oradea en besloot er even te gaan kijken in de buurt. Nu toen ik op het punt stond om over te gaan steken met de auto om naar hun straat te gaan zagen ze me al staan. en wenkte ze ons om naar hun toe te komen. dat meisje wat vroeger in iedere geval prostituee was komt namelijk geregeld in salard, heeft er ook een poosje gewoond, en zodoende kent ze onze auto. nu toen ik stopte moest ik uitstappen en bij hun huisjes komen kijken. en we maakte gelijk even een babbeltje. Zo hoorde ik ook dat ze met kerst weinig te eten hadden gehad deze groep, en ze vroegen om bepaalde dingen. nu had ik toen niets bij me, maar het was voor mij wel een opening voor mijn doel waarvoor ik ook kwam. Ik vroeg hen toen of ze het erg zouden vinden als ik dan maandagavond met eten voor hen zou komen en kaarsen en dekens. Nou dat vonden ze fijn en we spraken af dat ik dan op oudejaarsavond zou komen met de meiden van spinus. Ondertussen schrok ik ook van de omstandigheden waarin ze wonen. En helemaal toen ik tussen een hele berg kleren een vrouw tegenkwam die vroeger hier al in het oude zigeunerdorp woonde in een wat hout met plastic krotje. We herkenden elkaar en ze belande gelijk in mijn hart. toen was dat mensje al zo ziek en zwak. maar nu zoals ze daar zat. Ziek en zwak en zowat helemaal verstopt tussen de vodden en dekens tegen de kou. half in het huisje en half erin. als het regent zegt ze dooet ze een stuk plastic over haar heen. Haar kleine zoontje van toen was nu een joch van 16.

toen we bij haar weggingen beloofde we haar medicijnen uit te halen die zij nodig heeft en de volgende keer weer mee te nemen. eigenlijk was het grootste gedeelte van wat daar woonde ex-inwoners van Salard. en dat houd me bezig. want buiten die vrouw en meisje woont er ook nog een jongen van een heel arm gezin hier uit het zigeunerdorp met zijn vriendin en kleine kind. En wat weer het bijzondere is aan dat kindje is dat de meiden van Spinus, als ze in het weekend in het kinderziekenhuis werken, dat kindje vaak verzorgen omdat het thuis vaak verkouden word e.d. Verder zag ik ook een oude man zitten op een groot stuk beton, helemaal apatisch. daar hoorde ik dat dat weer de vader was van de zwerver die ik in het afgelopen jaar eens heb opgehaald en hier in salard is begraven. en dus ook de vader is van de man met het hele slechte gezichtsvermogen waarmee ik pas op stap ben geweest voor een bulletin hier uit het zigeunerdorp. wat is die wereld klein. de meeste die daar zaten hadden een connectie met salard gewoon. het was even heel vreemd. Dit had ik niet verwacht. Heeft God hier een bedoeling mee? Deze groep zat in mijn hart zonder dat ik eigenlijk wist dat er zoveel mensen iets hadden met salard. Ze worden toch even op je pad geplaatst. en ik heb sterk het gevoel dat dit niet voor niets is.
Deze groep woont dus tegen stadsverwarmingspijpen aan. en nu rij ik er best eens langs langs die dingen, maar het is toch iets heel anders als je opeens bij hutjes zit die van die dingen gebruik maken om warmte in je huisje te hebben. naja huisje. Er liggen daar zeg maar een of twee dikke pijpen van een doorsnee van een goede 60 cm dik en die dingen zijn geloof me kokend. als je een gekookt achterwerk wil hebben ga dan even een minuutje erop zitten en je hebt hem. wat zijn die dingen heet zeg. met de blote hand hoef je die dingen al helemaal niet aan te raken. In het verlengde van die pijpen staat er ook een schutting zon 3 meter er vanaf. en die tussenruimte gebruikt men dus om een hutje te creeeren waar ze in kunnen verblijven. en daar gebruiken ze alles voor wat ze maar kunnen vinden. en al moet ik het zeggen, het lukt ze ook nog om iets te maken waar ze toch goed in kunnen verblijven. Ze toonde zelfs trots hun hutje aan mij toen waar ze woonden. het zette me echt weer even met beide benen op de grond hoor. Want wie ben ik dat ik een heel mooi kant en klaar geverfd huisje krijg en zij in zulke omstandigheden moeten leven. En dit is nog maar een klein groepje van de stad.
Ik heb dus de volgende dag de meiden van Spinus gebeld en ze wilde nog steeds graag meedoen met dit. Zij hadden ook nog een gift een keer gehad van mensen en met dat geld hebben zij nog levensmiddelen pakketten samengesteld voor deze mensen. eEn op de dag zelf dus gisteren heb ik hen smorgens vroeg opgehaald. ik zal even trouwens hun namen vermelden, want dat mag ik wel even een keer doen: Ria,Jojanneke, Sanne en dan nog Marion= een ander NL meisje dat in Oradea in een ander tehuis werkt en deze dagen ook in spinus was.

We hadden besloten om de gevulde koolrolletjes te gaan maken met oliebollen. dus er was genoeg werk te doen. eenmaal bij ons thuis hebben we met zijn allen de rolletjes gemaakt en hadden heerijk schik met elkaar. Ook inci en Abigail hielpen mee deze dag. Inci hielp wel mee met de voorbereidingen maar verder wilde ze toch graag thuis zijn op oudejaarsavond zelf. en dat geeft ook niet, ik gaf dat ook aan aan haar hoor, want tenslotte was dit iets wat in mijn hart zat qua verlangen en ik kan niemand dwingen om mee te doen. zou ik niet willen ook. Toch gaf God ons onverwachts opeens iemand anders voor savonds. ik kwam zondags namelijk vlakbij het zigeunerdorp grote Geza opeens tegen. de jongen die mij vroeger veel meehielp, maar nu in Timisoara woont, 3 uur hier vandaan. En toen Inci dan ook opeens aangaf toch thuis te willen blijven had ik zoiets van; zou grote geza niet meewillen/ Want juist hij kent deze groep ook heel goed. En toen ik er ook daarvoor was vroegen ze ook naar hem. ik zei toen tegen hen; o die zit in Timisoara, en ik heb al een poosje niets van hem gehoord. niet wetend dat ik hem 2 dagen later tegen zou komen. Maar het zou voor hen ook heel leuk zijn. dus heb ik hem opgebeld en gevraagd of hij ons mee wilde helpen die avond. nu dat wilde hij wel, heel graag zelfs. ook hij vond het prachtig. Dus toen we rond half 6 klaar waren met alles bij ons thuis zijn we na gebed met elkaar vertrokken richting Oradea. waar we eerst langs het appartement van de meiden zijn gereden om de pakketten op te halen voor iedereen. toen dat ingeladen was vertrokken we dus echt naar de buizen.

en dan moet ik eerlijk toegeven hoor dat ik toch wel een beetje de kriebels kreeg hoor toen we vlakbij kwamen. want hoe zal alles gaan en hoe pakt dit uit? en wat mooi was, was dat ze in eerste instantie nu niet de auto herkende omdat we met de bus waren. pas toen we echt dichtbij kwamen en ons zagen zitten sprongen ze op van de buizen en juichden dat we er waren. en vooral toen ze Geza ook zagen. het feest was compleet. eerst gaven we de medicijjen af en begonnen te babbelen met die en gene. het was gewoon gezellig gelijk. Toen het eerste ijs gebroken was haalde we de grote pan met koolrolletjes uit de auto en zetten hem op een oude bank die tussen alle troep in stond.

van daaruit schepte we op voor alle mensen die daar waren en zelf aten we ook gezellig mee met hen. en terwijl we aten hadden we ook weer contact met anderen. toen hoorde we ook dat de oudere man die de andere keer zo apatish zat nu in het ziekenhuis ligt en zeer waarschijnlijk het niet overleeft. Hij ligt zeer slecht. wat ook nog apart is is dat ook Inci haar opa steeds bij deze groep heeft gewoond toen hij op straat leefde. ze vonden het ook allemaal heel erg dat hij in de brand had gestaan en weten nu ook nog niet dat hij nu is overleden. nadat we de kool een beetje op hadden raakte we aan de praat

en werden er verschillende fotos gemaakt van hen. die gaan we straks wegbrengen naar hen. ondertussen werd ik ook nog uitgenodigd om even een hutje van binnen te bekijken. maar ja dat is voor moedertje dikkertje dap makkelijker gezegd dan gedaan. want het is wel 2 kokende metalen buizen over met een laag vuilnis er tussen. en als je dan die tweede buis gehad heb beland je in een gat dat daarachter zon 1 meter diep is. zie daar maar weer lekker uit te komen met zon figuurtje als ik. maar omdat ze bleven aandringen had ik op een gegeven moment ook zoiets van; kan mij het ook schelen, ik ga er overheen en erin en ik zie wel hoe ik weer boven kom, kerels zat die me weer naar boven kunnen hijsen hoor. dus daar ging Claartje al au en oei roepend van de kokende buizen op mijn handen de diepte in. maar ze vonden het prachtig dat ik de stap gezet had en ik moest daar lekker gaan zitten op het bed in het hutje. en daar zit je dan. wat gaan er dan opeens een hoop gevoelens door je heen hoor. eerst was het pikdonker daarbinnen, maar al gauw kwam ook de vriendin in het hutje en kroop langs me heen om aan het einde van het bed weer een klein kaarsje aan te steken. en toen werd dat donkere hutje opeens iets heel anders. het kreeg ondanks alles toch iets huizelijks. en ze was ook trots op haar hutje. nu mensen, als zij trots is op haar hutje, laten wij dan trots zijn op alles wat wij mogen bezitten in en rond ons huis. na een poosje gekletst te hebben besloot ik toch maar dat Claartje weer eens naar boven moest gaan. en het was gewoon dat ook die buizen zo gloeiend heet waren en ik me gewoon niet goed kon beethouden, maar anders had het me aardig nog gelukt ook hoor. maar toen ik omhoog kwam en mijn vingers dus niet goed kon neerzetten om lekker kracht bij te zetten, werd er al hulp van alle kanten geroepen en werd ik naar boven gehijst door jan en alleman. prachtig. we hadden grote schik met elkaar. maar man wat zijn die buizen heet. dat ze er op kunnen zitten. De volgende keer neem ik wanten mee.volgens mij moeten hun lichamen al helemaal gekookt zijn. toch is het mooi om te zien dat ze die warmte zo mooi gebruiken. want ook toen ik dus op dat bed zat brandde ik mijn achterwerk, eh zijwerk, weer aan zon pijp. het straalt zo goed door. maar fijn eenmaal boven, wilden we onderhand maar eens opstappen ende pakktetten en dekens uit gaan delen aan hen. Tot opeens van de jongeren die daar was, maar niet woont daar, vroeg of we niet eerst met elkaar konden bidden. Nu natuurlijk kon dat, het maakte ons blij. Hier was een opening om hen in gebed te vertellen wie God voor hen wil wezen. Een Vader. Een vader die zovelen niet hebben gekend omdat velen van hen uit het kindertehuis komen en met 18 jaar op straat staan. Ik vroeg of het mogelijk was dat we dan met elkaar in een kring zouden gaan staan en dan allemaal elkaars handen vasthouden en dat we zo hand in hand met elkaar zouden bidden. en voordat we het besefte stonden we daar met zijn allen en mochten we deze groep jonge mensen voor God neerleggen. dit was zon bijzonder moment. en ik wil u allen vragen, wilt u ook voor deze groep jonge mensen bidden die daar op straat leeft, maar ook voor de zovele anderen in dezelfde situaties. Na het gebed gingen we toch echt naar de auto en deelden we aan de gene die daar thuis waren dus een pakket uit met een deken. en toen we de auto in wilde gaan werd ik nog even terug geroepen door iemand van de groep. Viola, de zieke vrouw die niet bij dat gebed kon staan wilde me nog even spreken zeiden ze. en toen ik bij haar buis kwam bedankte ze ons onder tranen dat we waren gekomen en wenste ons Gods zegen toe. het deed me even heel veel. ze was echt geraakt. en ik wil ook zeker proberen dit niet bij eenmalig te houden. hoe vaak komen we niet in Oradea. en kan ik even aanwippen daar. het ijs is zeg maar nu gesmolten en ik weet nu een beetje de groep die daar zit. en vooral Viola de zieke vrouw heeft mijn hart zeer daar tussen de vodden.

en met dat we afscheid hadden genomen van Viola en de anderen zijn we in de auto gestapt en weggereden. allemaal helemaal onder de indruk van wat we hadden meegemaakt. wat was dit een bijzondere ontmoeting geweest. voor allemaal. Zelfs geza die toch al heel wat gewend is was aangeraakt door het mooie van deze ontmoetingen en oude vrienden, familie ontmoeten. helmaal onder de indruk reed ik weg van de plek waar God ons gebracht had. Op naar de volgende ontmoeting de avond, want nu geza in Oradea was vroeg hij aan me of het erg was dat we even bij een familie aan de andere kant van de stad wilden kijken. hij heeft namelijk een paar jaar geleden een poosje voor een meisje gezorgd en die wilde hij graag even terug zien. dus wij op naar die kant van de stad. nu en wat we daar weer beleefden zal ik in een deel 2 schrijven. dit eerste gedeelte is zo al groot genoeg.ik probeer dat ook zo snel mogelijk te schrijven. maar het is nu al half 3 geweest snachts. dus claartje gaat haar bed opzoeken. manlief ligt al plat.
Wat een avond al tot nu toe. we waren met zijn allen heel erg onder de indruk na afloop.




GELUKKIG NIEUWJAAR.......