We beginnen dit artikel met een nieuwsbrief die u via de mail al heeft ontvangen maar meer naar onderen kunt u lezen en foto’s kijken over de laatste week in Salard.

Lieve Mensen,

Het is een al een poosje geleden dat we weer wat van ons hebben laten horen, maar dat komt omdat we het heel druk hebben. Als laatste konden we nog net op de site zetten dat er hier een groep was uit NL om in/bij het Kamav tut-huis te gaan werken en bij ons de romniloods af te breken. Daarna is de computer waar we de site mee bewerken naar NL verhuist en kunnen we dus zolang we hier zijn even niets op de site zetten. Dit hopen we goed te maken als we straks in NL zijn tussen kerst en oud en nieuw.
Maar omdat er gewoon zoveel al weer gebeurd is in de laatste maand wilden we toch al even in een nieuwsbrief het een en ander delen. En tegelijk zal dit ook een soort afscheidsbrief zijn van onze tijd en werk hier in Salard. Nog 9 dagen en veel van wat we we hebben meegemaakt en ons in de afgelopen 10 jaren zo vertrouwd is geworden zullen we moeten achterlaten. En hoe dichterbij het komt des te moeilijker het gaat worden aan een kant. We hebben onze ups en downs in al het verwerken. We kwamen 1 december terug vanuit NL, en al waren we daar officieel op uitnodiging voor mijn broers 25 jarige bruiloft, we kregen deze tijd ook van God om het plekje in Maarssen waar we hopen te gaan wonen, al een beetje ons plekje te maken. In die dagen hebben we al onze spullen die al in NL waren uit kunnen pakken en voor het grotendeels een plekje mogen geven.

We hebben ook de school van Nathan bezocht en hij heeft al met zijn klas mogen kennis maken. Wat hem heel goed is bevallen. Er stond op het bord: Welkom Nathan, en hij maakte gelijk een verjaardag in de klas mee. Toen we na de pauze weg moesten wilde hij nog heel niet weg, en ook de andere kinderen vonden het jammer dat hij weer ging. Voor hem en ons zo`n belangrijk moment, want het voelde zo goed. Dit gaat zijn plekje worden.
Ook bezochten we al een keer een gemeente waar we hopen te gaan kerken. En ook dit was een hele warme en fijne dienst en ontmoeting.
We ontmoette ook onze buurvrouw van het huis dat aan ons vast zit,en dat klikte leuk in de paar gesprekjes die we even zo hadden. De familie is van Griekse afkomst en we hopen er hele fijne buren aan te hebben. De andere buurvrouw heeft zich nog niet laten zien, maar wie weet zullen we die straks ontmoeten.
Al deze dingen die we hebben mogen meemaken in de dagen dat we in NL waren heeft wel aan ons allen iets gegeven van; er komen mooie en goede dingen aan. Echt…daar willen we ons ook aan vasthouden in het moeilijke afscheid nemen van steeds weer iets of iemand hier. En o, het is gewoon zo dubbel nu…het ene moment wil je hier niet weg, maar het andere moment heb je toch zoiets van; laat het nu maar gebeuren, want het duurt soms ook zo lang. En al die spanning er omheen is soms heel moeilijk en vermoeid je in je doen en laten. Soms heb je egwoon echt geen fut en zin meer. Het huis word natuurlijk ook steeds leger en leger.en daardoor is het ook eigenlijk niet meer je huis, je plekje. Maar ook dit hoort bij loslaten en weggaan merken we wel.
Wat gewoon het moeilijkste is, is natuurlijk om Domien,Inci, Lucienne en het team en alles wat er in en rond het Kamav tut-huis gebeurd achter te laten. Wat hebben we met elkaar de afgelopen jaren toch een hoop meegemaakt en opgebouwd. Loslaten doet toch meer met ons dan we dachten.En het zal tijd gaan kosten om dit loslaten een plekje te gaan geven.
Ook Nathan begint echt te merken dat het afscheid dichterbij gaat komen. Hij doet dingen weer op zijn manier. Hij nodigde zijn vriendje Peti uit om hier te slapen, en van de week is hij daar nu gaan slapen. Gewoon om nog even zo lang mogelijk van elkaar te genieten.
Aankomende week zal echt DE afscheidsweek worden voor ons allen. Woensdagavond zullen we met het hele team de afscheidsavond hebben,donderdagmiddag hebben we het kerstfeest van de Peuterspeelzaal en vrijdagavond vieren we de Kerstavond in het Kamav tut-huis voor de kinderen/jeugd en ouderen, wat gelijk ook aan het einde onze afscheidsavond voor de mensen en kinderen zal zijn. En dan de zondag erop zullen we ook afscheid nemen van de zigeunerkerk hier op dorp. Het zal heel snel gaan allemaal deze dagen.
We willen u vragen of u in deze dagen die gaan komen voor ons allen hier wilt bidden, want we zullen heel veel kracht nodig hebben in alle dingen van verhuizen en rondom al het afscheid nemen van iedereen hier en alle veranderingen hier voor Domien en inci en het team en straks voor ons in NL.

Tegelijkertijd willen we u allen ook heel hartelijk bedanken voor alles wat een ieder van jullie ook heeft gedaan in de afgelopen jaren voor de mensen hier of voor ons persoonlijk in welke vorm dan ook. Toen we hier bijna 10 jaar geleden naar toe verhuisden wisten we totaal niet hoe ons leven hier zal gaan lopen. Ikzelf dacht gewoon als vrouw van een akkerbouwer mee te gaan, maar zoals iedereen wel weet liep dat allemaal anders en moesten we met dat stoppen. Maar God gebruikte die tijd wel om ons en alles klaar te maken voor het plan dat Hij heeft met de mensen en kinderen hier. Hij gaf ons een liefde voor de zigeunerbevolking die we nooit verwacht hadden. En stap voor stap deed Hij Zijn werk in ons waardoor we nu kunnen doen wat we doen. In al die jaren van hulpverlening en opbouw van het Kamav tut -huis hebben we zoveel nieuwe mensen mogen ontmoeten. Dat heeft ons verrijkt, en zijn we heel dankbaar voor. We mochten echt leren zien dat Gods werk een werk is dat we samen in Zijn dienst mogen doen. En zoals we nu hier bezig mogen zijn, kan alleen maar dankzij alle support van jullie allen. De ene op financieel gebied terwijl de ander bijvoorbeeld weer kleding uitzoekt,zijn kaarssen inlevert waardoor mensen savonds een beetje licht kunnen hebben,kinderlaarssen koopt of heerlijk warme sokken aan het breien is voor de kinderen hier. Ieder op zijn manier mag meewerken in Gods plan hier, en dat is zo mooi om te zien. Het is Zijn en onze zorg voor de naaste.


Dan was het pas een week van afscheid nemen

Woensdag 15-12 afscheid van het team, we zagen er tegenop maar GOD gaf ons toch de kracht om het zonder al te veel tranen te volbrengen.
Het was een hele fijne avond met elkaar, we hadden een restaurant opgezocht waar we nog nooit waren geweest, het was een kelder en dan middeleeuws ingericht, het was heel mooi, en goed, en lekker.
We hadden afgesproken, en we werden helemaal apart gezet in een zaal, dus we zaten prive, en dat was fijn.


Het middelste gedeelte van de tafel wat u ziet kon ook ronddraaien.
Tijdens en na de maaltijd konden we met elkaar herinneringen ophalen, en mochten we elkaar wat geven we werden goed verwend door het team.









Op 17-12 was het afscheid in het Kamavtut huis voor het dorp.

Het was die avond een kerstavond en aan het einde kregen wij het woord om afscheid te nemen (over de kerstavond schrijf ik nog een ander stukje)

Er was zelfs nog een zigeuner die had een hele brief geschreven en las die op, met bedankjes en herinneringen



Het is niet alleen verhuizen zoals in Nederland van dorp naar een ander dorp.
Maar je laat achter!

• Een land wat je lief is.
• Een dorp waar je woont.
• Een bevolking’s groep wat op je hart is gelegd.
• Werk waar je met hart en ziel mee bezig was.
• Een cultuur die je eigen is geworden (nu zijn we buitenlander in Nederland)
• Een team waar je mee werkte, we leefden zo met elkaar dat sommige meiden ons soms wel zagen als hun vader en moeder en wij als hun dochters, Abi heeft denk ik wel 1 jaar bij ons in huis gewoond, dan weer een periode van 2 maanden en dan weer voor 3 maanden....
• Onze zoon met zijn vrouw en ons kleinkind
• Zondag 19-12 afscheid in de zigeunerkerk van Salard
• We wisten wel dat er een speciale avond gehouden zou worden maar wat er daar gebeurde hadden we niet verwacht, de kerk begon om 6 uur en om 10 waren we buiten, er werd ook geen preek gehouden, het waren allen maar toespraken soms met een paar verzen uit de bijbel.

ook de burgemeester was gekomen en bedankte ons.



Ook hier mochten we weer vele kado’s in ontvangst nemen





ook Nathan kreeg kado’s



Het was een hele mooie avond, we danken God dat we daar 10 jaar hebben mogen werken.