Het is alweer een poos geleden dat we iets over ons zelf schreven, we hebben de energie soms niet om een nieuwsbrief te maken. zowel Clara als ik hebben toch nu een soort van inzinking gehad met ups en downs, omdat we terug moeten. Het doet zo zeer om hier alles achter te moeten laten, en alles over te moeten geven.
In het begin toen we deze beslissing namen heb ik tegen Domien en Inci gezegd voorlopig kom ik niet meer naar Roemenie, ik wil het allemaal een plaatsje zien te geven, nu groeit bij mij de wens om er indien mogelijk elke 6 weken heen te gaan om hun te onder steunen. de ene keer Clara en de ander keer ik, we zullen zien hoe we dat gaan inpassen in het leven en werken in Nederland.
Voor mijn zelf is er heel veel stuk gegaan hier, eerst mijn bedrijf, en nu moet ik het werk in de stichting ook weer opgeven, ik kwam net weer bij van de eerste burnout. Ik voel me zoals de vrouw in de film Johsua, op een gegeven moment gooit ze een glazen kruik stuk op de grond en ze zegt dan; zo ziet nu mijn leven er uit, in stukken. Maar als Johsua weggaat geeft hij de stukjes glas die hij weer bij elkaar had gelijmd via een pastoor weer aan de vrouw terug, alleen niet in de vorm van de kruik maar anders. En daar kijk ik maar naar. (goede Christelijke film om naar te kijken)

We zijn heel dankbaar dat nu al 2 weken geleden onze huisraad al in Nederland is aangekomen, een groot gedeelte staat al in de garage van het huis waar we in hopen te gaan wonen.
Wij willen allen die hier al aan mee werkten heel hartelijk BEDANKEN.
Huiseigenaar: Familie Berger
Transportbedrijf; Vlastuin uit Wekerom
Stichting Vriendenkring Oost Europa Wekerom
Seeleman&Hoogendoorn. Kockengen
Stichting Goud Kockengen

Door te klikken op een foto kunt u ze in het groot bekijken.





Ook hebben we te horen gekregen dat Nathan is toegelaten op school, hij werd beoordeelt door 2 commissies en die vonden dat zijn situatie genoeg reden gaf om toegelaten te worden op Special onderwijs voor slechthorende: de Rotsoord in Utrecht.


Afscheid van Eniko:



Dan heeft afgelopen vrijdag onze trouwe Eniko afscheid genomen, ze werkte bij ons in de huishouding al meer dan 9,5 jaar. en is in de loop van de jaren meer geworden dan een hulp. ze hoorde gewoon bij het gezin. Ik herrinner nog dat ze heel verlegen met haar vader bij ons kwam als 17 jarig meisje. zo vanuit een zigeunerhuisje in ons huis met allemaal nieuwe dingen voor haar. een wasmachine, koffieapparaat, stofzuiger e.d.Maar wat ze al gauw opppakte. Ze had nathan nog in de luiers, en van haar leerde we onze woorden hongaars, zij het soms met een woordenboek aan tafel. zij heeft ook alles wat betreft hulpverlening vanaf het begin meegemaakt, en we konden gewoon in alles op haar bouwen en vertrouwen. en dat is zoveel waard hier.
Ze kon ergens werk vinden, en heeft dat met beide handen aangepakt want ook hier liggen de banen niet voor het oprapen (er was pas een fabriek die zocht 50 medewerkers, ze kregen 10.000 sollicitanten). De baan is wel tijdelijk maar wie weet kan ze straks meer werk krijgen daar.
Vandaag was het de eerste dag dat ze niet kwam, en dat is zo vreemd.je bent er zo aan gewend.gelukkig zie je elkaar nog wel zo af en toe, maar toch is ook dit al weer een stukje afscheid nemen, loslaten van haar. ook al doet het pijn.we gunnen haar de nieuwe kans nu.

en willen haar ook heel erg bedanken voor alles wat zij in ons gezin, hulpverlening en voor anderen heeft betekend.dat is even niet te omschrijven.
Eniko KOSZONOM SZEPEN/ BEDANKT voor alles wat je gedaan hebt hier!!! En we wensen haar in alles Gods zegen toe.

Als afscheid bestelde we vrijdag een pizza voor iedereen.Hier zitten we als afscheid gezellig pizza te eten op ons bed, we konden niet weg want Domien had de auto mee, want hij was naar Boedapest om onze nieuwe paspoorten op te halen. Maar het had wel wat. Picknicken op bed met elkaar.


Want ook in de woonkamer konden we niet eten want daar was Clara bezig om nieuwe zang bundels voor de zigeuner kerk samen te stellen en alles lag vol.



Ook onze kleine hond gaat mee verhuizen naar Nederland, en krijgt van Nathan les om aan een lijn te lopen, dat heeft hij nog nooit gedaan, hij liep altijd los rond om het huis. Hij begint het te leren nu.



Erwin was er even:
Als verrassing kwam Erwin even 10 dagen langs. Tenmiste wij wisten het. Domien en inci niet. Hij stond als verrassing opeens smorgens vroeg voor hun raam.
ondertussen maakten wij een ontbijt klaar in ons aangepaste huisje. en toen erwin met het jonge gezinnetje terugkwam konden we heerlijk aan tafel ontbijten.



Een paar dagen later werd opeens de auto omgetoverd tot campertje, want erwin wilde graag met beide broer/broertje een dag en nacht op pad. de bergen in.ze hadden een hele mooie route opgezocht en voorbereid. en zie hieronder de fotos van deze hele mooie tocht. het was soms echt survival voor hen, maar ze hebben een hele mooie tijd gehad met elkaar.

En ja. zo mooi is nou Roemenie....

Ze zijn richting Cluij gegaan en daar een keer richting het Dracula-gebied gegaan. Daar heb je een heel mooi gebied met een stuwdam erbij.


Daar vlakbij hebben ze de auto neergezeten zijn gaan lopen naar een hele mooie waterval. 1,5 uur heen en 1,5 uur terug.
En ondertussen kwamen ze door hele mooie stukken bos.

Zie hier de fotos van bij de waterval.


Soms denken mannen dat wij vrouwen denken dat ze even hun spierballen kunnen laten zien door even zon foto te maken.
Nou daar trappen wij niet in he. Kijk dat hout hakken lijkt er meer op. want ja, als het savonds al tegen het vriespunt is, dan wil je wel een beetje warm zitten.

en hier zijn dan de dappere kampeerders. Hamburgers e.d. op de skotelbraai, en even lekker eten. en daarna lekker je warme bedje in. Nathan op de achterbank, en de big boys op een zelfgemaakt pallet-matrassenbedje. want buiten vroor het zoals je kan zien. bij het ontwaken was de voorruit goed bevroren.

Een witte ochtend buiten geeft mooie beelden.en dan is het echt nog maar oktober.
Maar het echte plaatje van oktober is die met die mooie paddestoelen hieronder.

Prachtig toch he die natuur..Nathan was ook heel blij dat hij met zijn grote broers mee mocht, en genoot van de trip,
al was het soms best ver en pittig voor hem. hele stukken omhoog moest die. dit stuk was bij stane de vale. daar kwamen ze via een tussenweggetje.


Maar dan had je ook wel een uitzicht over heel veel bergen heen. en op een heel moe ogenblik voor de mannen, lagen er „opeens” 3 grote stokken voor hen klaar.
daarmee konden ze makkelijker hun weg vervolgen. en soms even uitrusten zoals bij deze bron. zijn het geen pracht boys????

Hier thuis waren we wel weer blij hoor toen ze weer veilig en wel thuis waren. Kinderen loslaten heet dat he.soms gaat dat makkelijker dan de andere keer. nou het was ook meer het feit dat de auto niet meer de jongste is en soms echt kuren heeft. en dan zie je al echt je kinderen in de bush-bush ergens met pech staan.waar geen bereik is. maar we danken God echt voor Zijn beschermende hand over hen, en zijn dankbaar dat ze zon hele fijne tijd met elkaar mochten hebben.