Van alles wat
18/02/08 14:13 Opgeslagen in: Hulpverlening
Ze kwam met 2 tassen vol. had ook gevulde koolrolletejs gemaakt, en verder kwam er nog een schaal met kippensoep met echte kippenpoten erin, een potje cremfraise, eigen gemaakt gebak, een zakje met wafels, fles cola, bananen en mandarijnen uit. We stonden perplex. Wat liet God weer zijn zorg zien zeg.
even een mix briefje;
Omdat we in de afgelopen 2 weken niet zo heel veel hebben gedaan vanwege mijn ziek zijn wil ik nu gewoon even een kort mix briefje maken met de dingen die we hebben meegemaakt.
We hebben net een verslagje over mijn vader bij Prive gezet, maar daarnaast zal ik dus hier nog even wat andere dingen neertypen.
Allereerst even over mijn kleine operatie.
Ik ben dus op dinsdag er voor geweest en alles daarmee mocht goed verlopen hoor. het wilde vlees werd weggebrand en het gat dicht geschroeid zo goed als ze konden. Toch kon de dr nog niets beginnen met de bovenste fistel, want deze heeft nog teveel push van de ontsteking in zich. die hebben ze toen wel leeggezogen. Maar omdat ik dus normaal trombostop gebruik voor mijn vroegere trombosebenen waren ze langer bezig met het stoppen van bloeden dan met de operatie zelf. En toen ze het eenmaal dich hadden hebben ze me nog even in een kamertje voor een half uur gelegd om nog even na te controleren oof het ook dicht bleef. Nu dat is alleen maar fijn, en het bleef gelukkig dicht. Rene heeft me toen naar huis gereden. Ook Erwin die hier nu voor een paar dagen was was mee met ons. Hij zat me heel lief op te wachten met een witte roos toen ik de dokterskamer uitkwam. Hij wilde graag even hier zijn, want tegelijk met mij was er ook een hele goede vriend van hem heel ziek. en na met zijn werk overlegd te hebben was er de gelegenheid om even te komen. Nu we hebben heerlijk van elkaar genoten. Eenmaal thuis moest ik natuurlijk ook voor 2 dagen op bed liggen. Nu dat werden er best een paar meer hoor. Want te lang zitten was best heel gevoelig op den duur. Na 2 dagen werd het een combinatie van zitten en liggen. na 2 dagen moest ik terug komen voor controle, en op zich was de dr wel tevreden over de wond van degene die ze hebben behandeld, alleen over de bovenste wond maakte ze zich eigenlijk weer zorgen. Deze was nl dicht gegaan maar stond op springen vanwege de push die erin zat. Sorry, niet echt een lekker verhaaltje dat begrijp ik, maar ja. Die heeft ze toen weer open gesneden en al die push eruit gedrukt. Niet een echt lekker gevoel, maar ja we moeten he. Rene is ondertussen thuis mijn prive dokter en word heel handig in verwisselen van gaasjes e.d. Ik kreeg ook nog een antibioticakuur mee vor die wond. Maar toen ik voor weer een controle moest komen afgelopen donderdag was de dokter nog niet tevreden. ik mocht nog voor een week antibitica, maar ze wilde wel dat ik contact opnam met een ander dokter die weer verstand heeft van inwendige verbindingen. het bleek nl wel dat de beide wonden met elkaar in verbinding staan en het binnenin niet goed zit. verder krijg ik de 25e uitslag van het labaratoriumonderzoek oevr het stukje wilde vlees en moet ik nu dus de 28e komen bij een of ander endologie-dokter.
waar we wel met zijn allen stil van werden is het medeleven van verschillende mensen uit het zigeunerdorp. Ik werd bedolven onder bananen, mandarijnen en sinaasappels en fris of sappen.En er werd zelfs voor ons gekookt.
we hebben de hele week kunnen eten van het geen voor ons werd gekookt. Men kwam met tassen hier en daar verscheen opeens een schaal met aardapppelpuree met gehaktballetjes en paprikakip uit, de volgende dag bracht men gevulde koolrolletjes en een ander koolgerecht. En zaterdags toen ik net eigenlijk bij mezelf zat van zal ik wat gaan koken ja of nee omdat ik het zo zat was werden we verrast door een moeder van iemand die bij rene werkt. Ze kwam met 2 tassen vol. had ook gevulde koolrolletejs gemaakt, en verder kwam er nog een schaal met kippensoep met echte kippenpoten erin, een potje cremfraise, eigen gemaakt gebak, een zakje met wafels, fles cola, bananen en mandarijnen uit. We stonden perplex. Wat liet God weer zijn zorg zien zeg. Er was zoveel dat Domien en Inci en abigail die er zondags waren er ook nog mee van konden eten. We waren er stil van. en genoten van dit meeleven met ons.
Op het moment gaat het goed op zich. zitten kan ik wel weer aardig. Het is nog wel wat egvoelig, maar oke het heeft zijn tijd nodig mdat je er steeds op zit. Dat is anders dan dat je geholpen word aan zoiets op je rug of arm of zo. Hoe het verder zal gaan weet ik nog niet, maar we wachten af. Mijn vader heeft nu meer mijn zorg weer.
terwijl ik op mijn bed lag, ging wel zeg maar medicijnen uitkopen e.d door,Maar omdat men wist dat ik toch ziek lag was het wel iets minder.
Maar wat we wel weer sinds hele lange tijd hebben gedaan van de week is; Kinderclub.
Ik had het la langer op mijn hart om het weer te gaan doen, maar door de drukte en ziekte kwam het er maar niet van. Totdat ik me steeds beter ging voelen en ik maandag aangaf aan eniko en inci weer te willen gaan beginnen. Nu zij vonden dat ook weer leuk. En we hebben met zijn allen weer een programmatje in elkaar gedraaid. En afgelopen woensdag was het zover. We hadden de kinderen geroepen, maar omdat het echt al een hele poos terug was wisten we eccht niet hoeveel er zouden komen.
We hielden het van 2 -4 uur. en om 2 uur precies waren er 3 kinderen om te tellen. Maar oke we weten van het Salards kwartiertje en soms wel half uurtje, dus we wachten nog even. En ja hoor tegen half 3 kwam er nog een hle groep binnen. We waren toen opeens met zijn zestienen. Een heel mooi getal, want de woonkamer waar we het houden is toch wel wat kleiner dan in het oude huis. Maar het ging heel mooi. Verschillende kinderen hoorde het toch pas later en kwamen daardoor ook later.
We begonnen met gebed en daarna lekker even zingen met hen. de trommel en tambourijns zijn daaqrbij heel erg geliefd. Maar na het zingen heeft inci het verhaal verteld over dat Jezus de kinderen zegent. Onderaan dat verhaal staat een tekst en die hebben we met elkaar geoefend om hardop even te kunnen zeggen. Nu dat ging heel goed. Ze hadden ehm zo te pakken.
Na het vers hebben we de tekeningen uitgedeeld die ook over het verhaal gingen. En dan zoekt iedereen een plekje om te kleueren. Omdat we natuurlijk niet voor iedereen op de kleine tafel plek hebben is dat overal en nergens. Maar ze zitten er heel niet mee. Men legt de tekening of op de kruk en zij op hun knieen ervoor, of op de grond, of op de schoot als ze maar ergens kunnen kleuren. Dat vinden ze echt heel mooi. En ze deden echt hun best erop hoor. Groot was dan voor sommige ook dan best wel de schrik dat ze in het kader van het thema liefde, nu de tekening uit liefde aan hun buurman moesten doorgeven. Tja als je je buurman/vrouwtjje mag is dat niet zo'n probleem, maar voor sommige was het best heel moeilijk om hun tekening waar ze zo hun best op hadden gedaan te geven aan een kind dat je nu net niet zo graag mag. Maar na wat heen en weer gepraat werd het toch gedaan. En dan moet je weten dat ze vaak de tekeningen hier laten liggen omdat die thuis toch door broertjes en zusjes kapot worden gemaakt. Maar nu het weg gegeven moest worden, werd het toch iets anders.Het werd niet altijd echt uit liefde gedaan.
Na de pauze kwam de poppenkast tevoorschijn.
Inci, Eniko en Nathan speelde een poppenspel over pesten en elkaar uitschelden. En o wat vind men dat iets moois die poppenkast. Vooral als het opeens heel dichtij komt. want eigenlijk was het heel erg. Maar in het gedeelte waar ze de pop begonnen uit te schelden voor vieze zigeuner, en raar stinkend kind e.d., nou toen moest je ze allemaal zien. De aandacht en het vermaak dat ze erom hadden. Dit was zo herkenbaar voor hen. Dit is hun wereld en in het gesprek erna lieten ze hun voor of afkeur voor bepaalde kinderen dan ook best goed blijken. En al was het eerst best heftig, we mochten toch iets een verandering merken in hun gedrag. We lieten hen duidelijk merken dat we allemaal hoe en wat we ook zijn allemaal kinderen van de Heere jezus waren en dat Hij van ons allemaal houd hoe we er ook uit zien en of we nu stinken ja of nee.
Na dit zijn we met zijn allen naar buiten gegaan. En net toen we daar waren kwam er nog weer een hle groep kinderen aan. Tenslotte waren we met zijn 25en. Een heel gekakel bij elkaar, maar goed dat we nu buiten waren. we hadden echt mooi weer om te spelen. Ik had 2 spellen, en ze genoten ervan. Maar omdat we nu met zon grote groep waren moesten we in 2 groepen de spelletje doen. Maar dat ging echt goed. Ik had een emmer met een klein balletje erop in de kring staan en de kinderen in de kring moesten proberen door hand in hand in de kring iemand anders tegen die emmer aan te terkken zodat dat balletje eraf zou vallen.
Die was dan af en de kring word steeds kleiner. Nu dat was een succes hoor. We hadden grootse schik met elkaar. De buren wisten gelijk ook dat we club hadden. Wat een gekakel, geschreeuw en gelach was er te horen.
Na dit hadden we een paar balonnen opgeblazen en die moesten ze tussen 2 kinderen in met de handen op de rug van de ene naar de andere kant lopen en dan weer terug.
Ook hier weer grote schik met zijn allen. Toen ook dit afgelopen was gingen de kinderen naar huis. bij de poort kregen z nog een lolly mee voor onderweg. we waren moe, maar heel voldaan toen we na het opruimen even zaten bij te komen van alles.
dat de buurvrouw niet boos was op dit kinderpartijtje bleek even later. de bel ging en nathan loopt naar de poort. Komt ie terug met een bord vol met oliebollen. Van de buurvrouw. nu dat ging er best in na dit festijn. i
Dat vind ik ook al heel fijn dat we hier toch al meer contact hebben gehad met de buren dan bij het andere huis. Het was ook iets waar ik verbetering in wilde. Op een of ander manier klikte het niet bij het oude huis met onze naaste buren. De buurman zei altijd wel gedag, maar zijn vrouw niet. dat was jammer. En ik had me dan ook voorgenomen om hier de eerste stap te zetten. Ik heb toen een keer een heel bord kniepertjes gebakken en dat bij de buren afgeleverd en me gelijk voorgesteld als de nieuwe buurvrouw. Jammer genoeg was alleen de buurman toen thuis, maar hij nam het graag aan. Het was toen even een gauwe ontmoeting bij de poort. Maar een paar dagen later, toen was ik niet thuis, kwam de buurvrouw het bord terug brengen gevuld met snoepjes voor Nathan. Nu die door het dolle natuurlijk. en nu weer heerlijke oliebollen opeens voor ons. Het is meer al dan we hadden. En het voelt goed. Maar ondertussen heb ik nog steeds niet persoonlijk de buurvrouw gesproken. Maar dat wil ik weer gaan proberen, omdat dat bord van de oliebollen nog weer terug gebracht moet worden. Ik zit gewoon maar eens te denken om ze dan echt voor een kopje koffie uit te nodigen. Gelukkig kunnen ze hongaars, want we wonen toch in het Roemeense gedeelte nu.
Dan hadden we van de week weer de jaarlijkse evangelisatieweek in de zigeunerkerk. Iedere avond komen er dan andere gasten. Wat anders dan niet is, de kerk zit dan vaak wel vol. men vind het heerlijk om sprekers en andere zigeuners uit andere plaatsen te horen en te ontmoeten. Dat maakt altijd veel indruk bij de mensen, En brengt soms best wel veel emotie los in de kerk.
Van maandag tot zondag was er de actie, en we zijn op 2 avonden na geweest. En ook voor ons was het goed om daar te wezen. Ook al kerken we er niet heel veel meer, het kerkje heeft toch altijd nog heel erg ons hart. Vanuit de stichting helpen we ook ieder jaar dit met financiele steun voor hetgeen ze nodig hebben in deze week.
Maar waar we natuurlijk wel met zijn allen op hopen is dat er mensen aangeraakt worden met Gods liefde. en dat mocht zo wezen deze week. Er waren verschillende mensen die hun hand opstaken om Jezus te willen volgen.
En daarom wil ik u allen vragen; wilt u bidden dat deze mensen hun geloof vast mogen houden en mogen blijven volharden. Het is vaak heel moeililjk voor ze om staande te blijven.
iets anders waar ik van de week weer tegenaan liep is dit; de meeste mensen komen voor recepten bij ons, maar nu kwam er een jonge meid van rond de 20 bij me of ik niet even kon helpen om bij een abortus te laten plegen. Nou dan schrik ik altijd hoor. En dit is niet de eerste hoor die dit mij vraagt. Het gebeurd vaker. Men vind het hier de normaalste zaak van de wereld. Er zijn vrouwen hier die het meer dan 10x hebben gedaan. Het is soms net alsof ze een broodje gaan kopen. Zo praat men er over. Ik probeer dan altijd op de vrouwen of meiden in te praten in de hoop dat het me lukt hen te overtuigen dat hoe moeilijk misschien alles zal wezen voor hen, dit toch ook een wonder is van God. En dat dat kind totaal geen schuld heeft aan de situatie waarin ma nu verkeerd. Maar o wat vind ik dit altijd iets moeilijks. Een vrouwtje dat het me ook eens vroeg heeft de zwangerschap toch besloten uit te dragen. Ze kwam ook omdat anderen zeiden dat ze het maar moest weg laten halen, omdat zij best vaak zieke kinderen heeft. En een meisje van 5 heeft ze al verloren een paar jaar geleden. Maar nu bij dit meisje weet ik het niet. We kennen haar. Een zwager van haar werkt bij rene en zo horen we best wel eens wat verhalen over de verhouding die ze heeft of had. Want ze zegt dat het uit is en daarom niet dit kind wil houden. Ze heeft al wel een kind. Maar of ze toch zal besluiten het te aborteren, ik weet het niet. Ik hoop van niet. Veel vrouwen weten wel iemand die haar kan helpen. Dat is het beangstigende hierin.
Wilt u bidden voor dit probleem hier.
Nu hier wilde ik het deze keer een beetje bij laten. het was van alles wat. Ik besef opeens dat ik best wel veel bidwerk heb gevraagd, maar weet dat er zoveel dingen kunnen veranderen op het gebed. Gebed heeft zo'n kracht.
We wensen u allen Gods rijke zegen toe in alles.
Omdat we in de afgelopen 2 weken niet zo heel veel hebben gedaan vanwege mijn ziek zijn wil ik nu gewoon even een kort mix briefje maken met de dingen die we hebben meegemaakt.
We hebben net een verslagje over mijn vader bij Prive gezet, maar daarnaast zal ik dus hier nog even wat andere dingen neertypen.
Allereerst even over mijn kleine operatie.
Ik ben dus op dinsdag er voor geweest en alles daarmee mocht goed verlopen hoor. het wilde vlees werd weggebrand en het gat dicht geschroeid zo goed als ze konden. Toch kon de dr nog niets beginnen met de bovenste fistel, want deze heeft nog teveel push van de ontsteking in zich. die hebben ze toen wel leeggezogen. Maar omdat ik dus normaal trombostop gebruik voor mijn vroegere trombosebenen waren ze langer bezig met het stoppen van bloeden dan met de operatie zelf. En toen ze het eenmaal dich hadden hebben ze me nog even in een kamertje voor een half uur gelegd om nog even na te controleren oof het ook dicht bleef. Nu dat is alleen maar fijn, en het bleef gelukkig dicht. Rene heeft me toen naar huis gereden. Ook Erwin die hier nu voor een paar dagen was was mee met ons. Hij zat me heel lief op te wachten met een witte roos toen ik de dokterskamer uitkwam. Hij wilde graag even hier zijn, want tegelijk met mij was er ook een hele goede vriend van hem heel ziek. en na met zijn werk overlegd te hebben was er de gelegenheid om even te komen. Nu we hebben heerlijk van elkaar genoten. Eenmaal thuis moest ik natuurlijk ook voor 2 dagen op bed liggen. Nu dat werden er best een paar meer hoor. Want te lang zitten was best heel gevoelig op den duur. Na 2 dagen werd het een combinatie van zitten en liggen. na 2 dagen moest ik terug komen voor controle, en op zich was de dr wel tevreden over de wond van degene die ze hebben behandeld, alleen over de bovenste wond maakte ze zich eigenlijk weer zorgen. Deze was nl dicht gegaan maar stond op springen vanwege de push die erin zat. Sorry, niet echt een lekker verhaaltje dat begrijp ik, maar ja. Die heeft ze toen weer open gesneden en al die push eruit gedrukt. Niet een echt lekker gevoel, maar ja we moeten he. Rene is ondertussen thuis mijn prive dokter en word heel handig in verwisselen van gaasjes e.d. Ik kreeg ook nog een antibioticakuur mee vor die wond. Maar toen ik voor weer een controle moest komen afgelopen donderdag was de dokter nog niet tevreden. ik mocht nog voor een week antibitica, maar ze wilde wel dat ik contact opnam met een ander dokter die weer verstand heeft van inwendige verbindingen. het bleek nl wel dat de beide wonden met elkaar in verbinding staan en het binnenin niet goed zit. verder krijg ik de 25e uitslag van het labaratoriumonderzoek oevr het stukje wilde vlees en moet ik nu dus de 28e komen bij een of ander endologie-dokter.
waar we wel met zijn allen stil van werden is het medeleven van verschillende mensen uit het zigeunerdorp. Ik werd bedolven onder bananen, mandarijnen en sinaasappels en fris of sappen.En er werd zelfs voor ons gekookt.
we hebben de hele week kunnen eten van het geen voor ons werd gekookt. Men kwam met tassen hier en daar verscheen opeens een schaal met aardapppelpuree met gehaktballetjes en paprikakip uit, de volgende dag bracht men gevulde koolrolletjes en een ander koolgerecht. En zaterdags toen ik net eigenlijk bij mezelf zat van zal ik wat gaan koken ja of nee omdat ik het zo zat was werden we verrast door een moeder van iemand die bij rene werkt. Ze kwam met 2 tassen vol. had ook gevulde koolrolletejs gemaakt, en verder kwam er nog een schaal met kippensoep met echte kippenpoten erin, een potje cremfraise, eigen gemaakt gebak, een zakje met wafels, fles cola, bananen en mandarijnen uit. We stonden perplex. Wat liet God weer zijn zorg zien zeg. Er was zoveel dat Domien en Inci en abigail die er zondags waren er ook nog mee van konden eten. We waren er stil van. en genoten van dit meeleven met ons.
Op het moment gaat het goed op zich. zitten kan ik wel weer aardig. Het is nog wel wat egvoelig, maar oke het heeft zijn tijd nodig mdat je er steeds op zit. Dat is anders dan dat je geholpen word aan zoiets op je rug of arm of zo. Hoe het verder zal gaan weet ik nog niet, maar we wachten af. Mijn vader heeft nu meer mijn zorg weer.
terwijl ik op mijn bed lag, ging wel zeg maar medicijnen uitkopen e.d door,Maar omdat men wist dat ik toch ziek lag was het wel iets minder.
Maar wat we wel weer sinds hele lange tijd hebben gedaan van de week is; Kinderclub.
Ik had het la langer op mijn hart om het weer te gaan doen, maar door de drukte en ziekte kwam het er maar niet van. Totdat ik me steeds beter ging voelen en ik maandag aangaf aan eniko en inci weer te willen gaan beginnen. Nu zij vonden dat ook weer leuk. En we hebben met zijn allen weer een programmatje in elkaar gedraaid. En afgelopen woensdag was het zover. We hadden de kinderen geroepen, maar omdat het echt al een hele poos terug was wisten we eccht niet hoeveel er zouden komen.
We hielden het van 2 -4 uur. en om 2 uur precies waren er 3 kinderen om te tellen. Maar oke we weten van het Salards kwartiertje en soms wel half uurtje, dus we wachten nog even. En ja hoor tegen half 3 kwam er nog een hle groep binnen. We waren toen opeens met zijn zestienen. Een heel mooi getal, want de woonkamer waar we het houden is toch wel wat kleiner dan in het oude huis. Maar het ging heel mooi. Verschillende kinderen hoorde het toch pas later en kwamen daardoor ook later.
We begonnen met gebed en daarna lekker even zingen met hen. de trommel en tambourijns zijn daaqrbij heel erg geliefd. Maar na het zingen heeft inci het verhaal verteld over dat Jezus de kinderen zegent. Onderaan dat verhaal staat een tekst en die hebben we met elkaar geoefend om hardop even te kunnen zeggen. Nu dat ging heel goed. Ze hadden ehm zo te pakken.
Na het vers hebben we de tekeningen uitgedeeld die ook over het verhaal gingen. En dan zoekt iedereen een plekje om te kleueren. Omdat we natuurlijk niet voor iedereen op de kleine tafel plek hebben is dat overal en nergens. Maar ze zitten er heel niet mee. Men legt de tekening of op de kruk en zij op hun knieen ervoor, of op de grond, of op de schoot als ze maar ergens kunnen kleuren. Dat vinden ze echt heel mooi. En ze deden echt hun best erop hoor. Groot was dan voor sommige ook dan best wel de schrik dat ze in het kader van het thema liefde, nu de tekening uit liefde aan hun buurman moesten doorgeven. Tja als je je buurman/vrouwtjje mag is dat niet zo'n probleem, maar voor sommige was het best heel moeilijk om hun tekening waar ze zo hun best op hadden gedaan te geven aan een kind dat je nu net niet zo graag mag. Maar na wat heen en weer gepraat werd het toch gedaan. En dan moet je weten dat ze vaak de tekeningen hier laten liggen omdat die thuis toch door broertjes en zusjes kapot worden gemaakt. Maar nu het weg gegeven moest worden, werd het toch iets anders.Het werd niet altijd echt uit liefde gedaan.
Na de pauze kwam de poppenkast tevoorschijn.
Inci, Eniko en Nathan speelde een poppenspel over pesten en elkaar uitschelden. En o wat vind men dat iets moois die poppenkast. Vooral als het opeens heel dichtij komt. want eigenlijk was het heel erg. Maar in het gedeelte waar ze de pop begonnen uit te schelden voor vieze zigeuner, en raar stinkend kind e.d., nou toen moest je ze allemaal zien. De aandacht en het vermaak dat ze erom hadden. Dit was zo herkenbaar voor hen. Dit is hun wereld en in het gesprek erna lieten ze hun voor of afkeur voor bepaalde kinderen dan ook best goed blijken. En al was het eerst best heftig, we mochten toch iets een verandering merken in hun gedrag. We lieten hen duidelijk merken dat we allemaal hoe en wat we ook zijn allemaal kinderen van de Heere jezus waren en dat Hij van ons allemaal houd hoe we er ook uit zien en of we nu stinken ja of nee.
Na dit zijn we met zijn allen naar buiten gegaan. En net toen we daar waren kwam er nog weer een hle groep kinderen aan. Tenslotte waren we met zijn 25en. Een heel gekakel bij elkaar, maar goed dat we nu buiten waren. we hadden echt mooi weer om te spelen. Ik had 2 spellen, en ze genoten ervan. Maar omdat we nu met zon grote groep waren moesten we in 2 groepen de spelletje doen. Maar dat ging echt goed. Ik had een emmer met een klein balletje erop in de kring staan en de kinderen in de kring moesten proberen door hand in hand in de kring iemand anders tegen die emmer aan te terkken zodat dat balletje eraf zou vallen.
Die was dan af en de kring word steeds kleiner. Nu dat was een succes hoor. We hadden grootse schik met elkaar. De buren wisten gelijk ook dat we club hadden. Wat een gekakel, geschreeuw en gelach was er te horen.
Na dit hadden we een paar balonnen opgeblazen en die moesten ze tussen 2 kinderen in met de handen op de rug van de ene naar de andere kant lopen en dan weer terug.
Ook hier weer grote schik met zijn allen. Toen ook dit afgelopen was gingen de kinderen naar huis. bij de poort kregen z nog een lolly mee voor onderweg. we waren moe, maar heel voldaan toen we na het opruimen even zaten bij te komen van alles.
dat de buurvrouw niet boos was op dit kinderpartijtje bleek even later. de bel ging en nathan loopt naar de poort. Komt ie terug met een bord vol met oliebollen. Van de buurvrouw. nu dat ging er best in na dit festijn. i
Dat vind ik ook al heel fijn dat we hier toch al meer contact hebben gehad met de buren dan bij het andere huis. Het was ook iets waar ik verbetering in wilde. Op een of ander manier klikte het niet bij het oude huis met onze naaste buren. De buurman zei altijd wel gedag, maar zijn vrouw niet. dat was jammer. En ik had me dan ook voorgenomen om hier de eerste stap te zetten. Ik heb toen een keer een heel bord kniepertjes gebakken en dat bij de buren afgeleverd en me gelijk voorgesteld als de nieuwe buurvrouw. Jammer genoeg was alleen de buurman toen thuis, maar hij nam het graag aan. Het was toen even een gauwe ontmoeting bij de poort. Maar een paar dagen later, toen was ik niet thuis, kwam de buurvrouw het bord terug brengen gevuld met snoepjes voor Nathan. Nu die door het dolle natuurlijk. en nu weer heerlijke oliebollen opeens voor ons. Het is meer al dan we hadden. En het voelt goed. Maar ondertussen heb ik nog steeds niet persoonlijk de buurvrouw gesproken. Maar dat wil ik weer gaan proberen, omdat dat bord van de oliebollen nog weer terug gebracht moet worden. Ik zit gewoon maar eens te denken om ze dan echt voor een kopje koffie uit te nodigen. Gelukkig kunnen ze hongaars, want we wonen toch in het Roemeense gedeelte nu.
Dan hadden we van de week weer de jaarlijkse evangelisatieweek in de zigeunerkerk. Iedere avond komen er dan andere gasten. Wat anders dan niet is, de kerk zit dan vaak wel vol. men vind het heerlijk om sprekers en andere zigeuners uit andere plaatsen te horen en te ontmoeten. Dat maakt altijd veel indruk bij de mensen, En brengt soms best wel veel emotie los in de kerk.
Van maandag tot zondag was er de actie, en we zijn op 2 avonden na geweest. En ook voor ons was het goed om daar te wezen. Ook al kerken we er niet heel veel meer, het kerkje heeft toch altijd nog heel erg ons hart. Vanuit de stichting helpen we ook ieder jaar dit met financiele steun voor hetgeen ze nodig hebben in deze week.
Maar waar we natuurlijk wel met zijn allen op hopen is dat er mensen aangeraakt worden met Gods liefde. en dat mocht zo wezen deze week. Er waren verschillende mensen die hun hand opstaken om Jezus te willen volgen.
En daarom wil ik u allen vragen; wilt u bidden dat deze mensen hun geloof vast mogen houden en mogen blijven volharden. Het is vaak heel moeililjk voor ze om staande te blijven.
iets anders waar ik van de week weer tegenaan liep is dit; de meeste mensen komen voor recepten bij ons, maar nu kwam er een jonge meid van rond de 20 bij me of ik niet even kon helpen om bij een abortus te laten plegen. Nou dan schrik ik altijd hoor. En dit is niet de eerste hoor die dit mij vraagt. Het gebeurd vaker. Men vind het hier de normaalste zaak van de wereld. Er zijn vrouwen hier die het meer dan 10x hebben gedaan. Het is soms net alsof ze een broodje gaan kopen. Zo praat men er over. Ik probeer dan altijd op de vrouwen of meiden in te praten in de hoop dat het me lukt hen te overtuigen dat hoe moeilijk misschien alles zal wezen voor hen, dit toch ook een wonder is van God. En dat dat kind totaal geen schuld heeft aan de situatie waarin ma nu verkeerd. Maar o wat vind ik dit altijd iets moeilijks. Een vrouwtje dat het me ook eens vroeg heeft de zwangerschap toch besloten uit te dragen. Ze kwam ook omdat anderen zeiden dat ze het maar moest weg laten halen, omdat zij best vaak zieke kinderen heeft. En een meisje van 5 heeft ze al verloren een paar jaar geleden. Maar nu bij dit meisje weet ik het niet. We kennen haar. Een zwager van haar werkt bij rene en zo horen we best wel eens wat verhalen over de verhouding die ze heeft of had. Want ze zegt dat het uit is en daarom niet dit kind wil houden. Ze heeft al wel een kind. Maar of ze toch zal besluiten het te aborteren, ik weet het niet. Ik hoop van niet. Veel vrouwen weten wel iemand die haar kan helpen. Dat is het beangstigende hierin.
Wilt u bidden voor dit probleem hier.
Nu hier wilde ik het deze keer een beetje bij laten. het was van alles wat. Ik besef opeens dat ik best wel veel bidwerk heb gevraagd, maar weet dat er zoveel dingen kunnen veranderen op het gebed. Gebed heeft zo'n kracht.
We wensen u allen Gods rijke zegen toe in alles.