free web stats

Weer thuis

We zijn weer thuis hoor.Na een lange rit met de auto.

en ja wat moet ik zeggen. We zijn blij dat we gegaan zijn. Maar o wat was het onwerkelijk ook. Toen we aankwamen lag pa nog in het ziekenhuis, en zagen we daar een pa op een stoel zitten naast zijn bed. Voor je gevoel heel niet zo ziek. want hij zag er gewoon uit. goed gezond. Er was gewoon niets aan hem te zien. en dat maakte het zo gek voor ons al, laat staan voor hem.
We zijn weer thuis hoor. Na een lange rit met de auto.

En ja wat moet ik zeggen. We zijn blij dat we gegaan zijn. Maar o wat was het onwerkelijk ook. Toen we aankwamen lag pa nog in het ziekenhuis, en zagen we daar een pa op een stoel zitten naast zijn bed. Voor je gevoel heel niet zo ziek. want hij zag er gewoon uit. goed gezond. Er was gewoon niets aan hem te zien. en dat maakte het zo gek voor ons al, laat staan voor hem. Toen we ook aankwamen kon hij ook goed praten, dit dankzij de medicijnen die hij krijgt om het vocht af te scheiden uit zijn hoofd. Maar als je dan opeens naast hem zit en samen de foto' s bekijkt van zijn hoofd, dan moet je wel accepteren dat het fout zit in pa zijn hoofd. maar o wat is dat moeilijk als je aan pa zelf niets ziet. en als dat al voor ons moeilijk is laat staan voor pa. Hij zegt dat zelf ook steeds: ik voel niets, ik zie niets en toch is daar die tumor die zijn leven over niet al te lange tijd zal af laten lopen.. dat is zo onwerkelijk. en we hadden natuurlijk met zijn allen email contact toen we thuis waren. Maar als je er dan zelf tussen zit word het helemaal onwerkelijk. Ik had echt een paar dagen nodig om er in te komen. De rest van de familie zat er natuurlijk vanaf het begin bij in, maar voor mijn gevoel stapte ik in een of andere film. totdat mijn zusje zei dat iedereen nog met dit gevoel loopt. Pa voor je gevoel goed te zien zitten, hem het liefst gewoon meeneemt naar buiten en klaar.
Maandags mocht pa na alle voorbereidingen naar huis. En daar krijgt pa nu alle hulp die nodig is voor nu het moment, Iedere dag komt de thuiszorg een paar keer en word ook zijn suikergehalte geprikt. de medicijnen hebben nu eenmaal ook bijwerking op pa zijn suiker. Het schommelt nogal eens.Maar met die extra zorg word dat goed in de gaten gehouden.
Daar pa en ma zoveel vrienden , familie en kennissen hebben hebben ze besloten een soort bezoekrooster op te stellen. Dinsdags en donderdags in de middag is er inloop-uurtje van 3 tot 5 uur. en voor de rest is er bezoek op afspraak. nu daar word goed gebruik van gemaakt. ze hebben al heel wat bezoek gehad. en hoewel het natuurlijk heel vermoeiend is, het is ook heel erg te begrijpen dat pa zo snel mogelijk iedereen nog wil spreken. Want wie weet wanneer zijn spraak weg gaat vallen. Dat is het onzekere erin.
Maar dat dat toch een keertje gaat gebeuren zien we als familie toch aankomen, want in de loop van de week zien we pa toch stapje voor stapje meer gaan zoeken naar woorden. Hij kan nog praten, maar kan soms niet op de woorden komen die hij wil zeggen. en dan neemt ma het soms van hem over. Hoeveel tijd hij nog heeft om echt met iemand te kunnen praten weten we niet. En daarom zijn we ook zo blij dat we gegaan zijn. want we zien toch die kleine achteruitgang al nu. En we hebben nu in deze week bewust persoonlijk bij pa's ziekte gezeten en afscheid mogen nemen van pa. Hoe moeilijk soms ook. We mogen terug zien op een goede week ondanks alles. we hadden een hele bijzondere avond met pa en ma samen. In januari waren pa en ma met alle kinderen en kleinkinderen een keer uit eten geweest als dank nog voor de zorg rondom ma haar ziekte. toen zeiden ze al wel; als jullie een keer in NL zijn dan gaan we met jullie hoor. en ja nu waren we in NL, maar ja de omstandigheden waren toch niet zo leuk dat we eens samen uit naar een restaurantje zouden gaan, maar toch ondanks alles wilden ze nog wel wat doen met ons als gezin. besloten werd dat we met ons gezin en pa en ma naar Herma haar huis zouden gaan. Om daar het chineze eten dat herma dan nog even voor ons zou halen bij de chinees te eten. daarna ging herma weg. en hadden we het rijk alleen in haar huis. we mochten zo een hele fijne en goede avond hebben met elkaar, waar we met elkaar heerlijk hebben gegeten, maar ook samen hebben gebeden, gelezen en gepraat over de hele situatie die zo opeens op onze weg is gekomen. en ook daar was alles zo onwerkelijk.
Nog moeilijker was het toen we maandagavond echt afscheid moesten nemen van pa. wij zouden de volgende morgen weer vertrekken naar Roemenie en we weten op dat moment echt niet of we pa ooit nog in levende lijve zouden kunnen spreken en zien. Het spreken gaat toch langzaam achteruit, en wanneer gaat de tumor het winnen van het medicijn dat het vocht afdrijft.????? Ik heb de gelegenheid gekregen om met pa verjaardag te komen, dat is de 31 e van deze maand. En ik hoop dan ook te gaan. de vlucht ervoor heb ik geboekt vanmiddag. maar ook dan is het; hoe zal ik pa nog aantreffen.?? kan hij nog spreken?? Leeft die nog wel?? we horen van verschillende kanten nu dat als het bij zoiets toeslaat. dat het dan ook vaak snel gaat. en tja dat zijn toch gedachten die je meeneemt bij het afscheid. Wie weet mag ik pa dus nog zien. maar voor de kleinkinderen en Rene is dat ook anders. zij zullen pas weer meegaan bij een eventuele begrafenis. het was dus niet niets dit afscheid voor ons allen. en de emoties waren zeer aanwezig. wat gaat er dan veel door je heen en o wat was dat moeilijk. van je vader afscheid nemen voor het leven terwijl hij nu nog gewoon meeloopt naar de auto, maar toch weet dat het binnenkort over is voor hem hier op aarde. het is zo dubbel zeg. zo onwerkelijk. het viel ons allen dan ook heel moeilijk hoor.
en nu zitten we hier weer in roemenie. pa en ma en de familie achter gelaten. ja dan is afstand best moeilijk hoor. Maar we wisten ook dat toen we gingen, we niet alleen ons vaderland, maar ook onze ouders moesten achterlaten. Dat was toen al best een hele strijd voor ons, maar God gaf ons de kracht ervoor in de afgelopen jaren om onze ouders te kunnen loslaten in de dagelijkse zorg..7 jaar nu om precies te zijn. vandaag,14 maart, is het nl 7 jaar geleden dat we hier in Roemenie aankwamen met ons hebben en houden. en wat hebben we steeds Gods hand mogen zien en ervaren in ons leventje hier. Maar hierover meer in een volgende mail.
ik wil u bij deze vragen of u wilt blijven bidden voor de situatie van pa. en voor kracht voor alleen die rond hem heen staan zoals ma en mijn broers en zussen en buren e.d.