free web stats

Op stap met de meiden naar Floresti

Zijn het geen prachtmeiden???????


Zijn het geen prachtmeiden???????


En al is deze foto op de terugweg gemaakt van ons uitje, ik begin er wel even mee. Want wat ben ik hier met al mijn werk als ik deze meiden niet heb. ik zeg het veels te weinig van ze, maar stuk voor stuk zijn het kanjers. Ik begin niets zonder hen. Eniko en Inci lopen natuurlijk al een hele poos mee in het hele gebeuren van de hulpverlening en huishouden hier in huis. Zij hebben het echt mee zien groeien tot dat wat het nu is. Abigail is doordat ze hier heel veel heeft gewoond er ook zo bij betrokken geraakt dat die ook niet meer weg te denken is uit het geheel En vooral nu ze jammer genoeg gestopt is met school, is ze heel veel hier te vinden en doet niet voor die andere meiden onder met haar 14 jaar. En ja vers van de pers is natuurlijk Marjon. ze is hier nu bijna 2 maanden en wat zijn we gezegend met haar in en rond het huis, gezin, hulpverlening en bedrijf. Ze geeft Nathan natuurlijk in de ochtenden school, maar daarna springt ze bij waar ze kan en gaat haar hart ook heel erg uit naar de zigeunerkinderen. En het leuke is te zien dat de harten van de zigeunerkinderen ook uit gaan naar haar. Inci zei het juist vanmiddag na weer een kinderclubmiddag: de kinderen houden echt van haar. en ja dat zie ik ook. Nu mooier compliment kan je toch niet krijgen.
Van Links naar rechts: Eniko, Inci, Abi en Marjon.


En ja omdat we als team opeens toch wel groeien, en er in de toekomst vanwege het Kamav tut-huis best wel eens dingen kunnen gaan veranderen voor het team, zijn we met zijn allen eens een daagje wezen kijken bij een andere Hollandse familie die ook heel veel dingen onder de Zigeunerbevolking doet. Dit zijn familie Kroon in Floresti,Marien en Yvonne, vlakbij Cluj Napoca. Hier zo'n ruim160 km vandaan. Wat vooral onze aandacht had bij hun werkzaamheden was het schoolproject dat zij doen met de zigeunerkinderen. Buiten schooltijd proberen zij op een hele mooie speelse wijze de kinderen toch de dingen bij te brengen die ze op school niet voor elkaar krijgen. Als je namelijk niet mee kan komen op school lig je er vaak al uit bij de juf ook. en laat staan als je dan ook nog zigeuner bent. En omdat wij dit hier ook in salard zien en aan een soortgelijk project steeds zitten te denken voor de kinderen hier, mochten we een keer een daagje mee komen lopen. Door de afstand zijn we maandagavond al gegaan. Marien wist een goedkoop hotelletje bij hem in de straat. en zo hadden we met zijn allen eigenlijk ook een heel klein beetje een vakantiegevoel. maar zo voor het eerst in 7 jaar mag dat ook wel eens met deze meiden.

Abi en inci smsen even vanaf de kamer met hun achterban he....


In de ochtend kregen we van Otilia antwoord op alle vragen die we maar stelden. We zaten met zijn allen in de keuken en het was goed zo met elkaar. En hoe meer we hoorden over dit mooie project, hoe enthousiaster we werden in onze harten dat dit ook juist zo mooi zou zijn in salard. En ja als straks dan ook het Kamav tut-huis genoeg klaar is, willen we dit soort begeleidingswerk voor school ook gaan proberen te geven, om de zigeunerkinderen meer toekomst te geven. Nu gaan vele hier niet naar school of haken met toestemming van de ouders vaak af en hangen thuis. Na de keukenronde kregen we een rondleiding door het klaslokaal waar de kinderen hun lessen in krijgen.ook dat was super om te zien. met soms zulke simpele dingen kan je de kinderen spelenderwijs zoveel bijbrengen. En t mooie is dat de school die eerst negatief tegenover dit stond, nu ziet dat het vruchten gaat afwerpen en ook enthousiast word.


Na de lunch mochten we als team een middagprogramma met de kinderen meemaken, Wat een liefde en geduld bij deze lerares voor deze kinderen. Om`zo tussen dit te mogen zitten waarvan we met zijn allen dromen is toch wel heel bijzonder. Want waar wij van dromen gebeurd daar gewoon. En daarom was het gewoon zo goed om daar eens te zijn en te kijken hoe of wat alles een beetje gaat.

Dan was er de volgende dag ook de wekelijkse vrouwenochtend voor de zigeunervrouwen. Ook iets waarvan we dromen in het Kamav tut-huis .Vandaar dat we ook de deze dag nog bleven om te zien hoe zulke ochtenden bij hen gedaan word,En echt, wat was het mooi om te zien hoe de vrouwen opleven van die extra aandacht die ze op dat moment krijgen. En dat ze Gods liefde voor hun aangereikt krijgen op ook weer soms speelse wijze.Ze verdienen het gewoon. wat waren we blij en dankbaar dat we dit eens mee mochten maken.
en ik wil ook bij deze het team van de fam. Kroon heel hartelijk bedanken voor de tijd die we bij jullie mochten doorbrengen. Ook het team bedankt voor de open gesprekken die we mochten hebben met elkaar. Met zijn allen waren we het er over eens dat jullie een heel mooi team hebben voor alles wat jullie doen. En we wensen jullie dan ook in alles Gods zegen toe.



Vol indrukken reden we weg, en mochten we terug kijken op een hele mooie en rijke tijd met elkaar als team. Want het was ook gewoon eens goed om zo met elkaar weg te zijn geweest. Dit verdiende de meiden zeker eens.En wat is het goed om samen met zijn allen te zien wat er bij andere gebeurd.