We zijn weer begonnen hoor.


Door alle drukte en ook ziekte van mijn kant kwam het er maar niet van om een goed verslag te gaan schrijven. We waren gewoon de tweede week van januari nog bezig met alle laatste dingen van het oude huis opleveren en daarom hadden we ook nog echt geen tijd om stichtingwerk te doen even. En na die week ben ik een hele goede week toch goed ziek geweest waardoor ik even niet zo veel deed. Ik kreeg namelijk zaterdag op zondagsnacht goed last van diaree, en net toen ik daar een beetje van op begon te knappen kreeg ik opeens last van mijn nieren. Ze begonnen opeens zo pijn te doen dat ik donderdags toen naar de dokter ben geweest. Die verwees me weer door naar een echo maken en die vrouw constateerde weer zand in mijn nieren. In NL noemen ze het denk ik Niergruis. Hier zeggen ze zand ertegen. Nu had ik dat nog nooit gehad, maar ik weet nu wat het is hoor. wat een rotpijn is dat zeg. Soms weet je echt niet hoe te zitten of te liggen. Maar gelukkig na wat medicijnen, 2 liter kersensteeltjes drinken per dag en zeker het gebed mocht het een paar dagen later weer beter gaan. En nu mag ik zeggen dat ik van deze kwalen gelukkig nu genezen ben. Ik was dus echt een week goed uit de running voor alles. Het programma liep wel gewoon door. Dat werd gewoon goed opgevangen door de meiden.
We weten echt dat we nu weer dichter bij dorp wonen hoor. er komen veel meer mensen aan de deur. En omdat we natuurlijk een hele poos geen recepten hebben uitgekocht kregen we echt een heuse inhaalslag te verwerken.
De apotheek was weer blij met ons. Met zoveel recepten op een dag brengen we vaak alle ingebrachte recepten weg naar de apotheek om ze een paar uur later weer op te gaan halen, anders sta je daar enzo een goed half uur op al die pillen te wachten. En nu doen ze het zo vaak even tussen de andere klanten door.

Dan begonnen we eigenlijk het jaar al gelijk met 2 begrafenissen. Die van Inci haar opa en van een ander zigeunervrouw die plotseling overleed.

Eerst die van Inci opa.
Veel wil ik er niet over zeggen, maar wat in NL vaak nog wel eens na een begrafenis voorkomt was hier voor de begrafenis. Veel spanning tussen 2 familietakken. Een familie, de zus van de opa die toen hij in leven was nooit naar hem omkeek, wilde nu opeens dat er bij haar de condoleeravonden gehouden werd. En dat terwijl de kinderen onderling het al hadden geregeld. Maar nee. Wat was namelijk het geval. Doordat 2 van de 3 kinderen naar de kerk gaan, de baptistenkerk, wilde die gewoon 2 avonden zonder drank. Maar ja daar was de andere kant van de familie het dus totaal niet mee eens. Zij wilde dat het zoals bij de meeste van die condoleeravonden( zo zal ik ze maar noemen) wel drank was. En wat kregen we toen. De eerste avond waren er op 2 verschillende plekken condoleren. De familie van Inci hield het in de kerk zonder alcohol, en de andere familie bij de zus in huis met alcohol. Ja mensen, het is te erg voor woorden dat zoiets zo op kan spelen. En toen we er ook zo tussen zaten toen het werd besproken heb je ook echt zoiets van. Mensen doe niet zo moeilijk. Het was ook van de ene kant hoor dat ze zo aan bleven dringen. De kinderen wilde dit gezeur totaal niet. Zij besloten toen ook om de 2e avond in de kerk af te lassen en gewoon samen thuis te zijn met elkaar. Want natuurlijk kwamen er van de mensen ook hele rare reacties. Dit was niet normaal.
Maar wat ik nog het meest pijnlijke in dit alles vond is dat door deze spanningen Inci`s vader besloot om niet naar zijn vaders begrafenis te gaan. Vanwege de spanningen onderling. Hij stond niet voor zich zelf in zei hij, en is met zijn trekker en kar op het moment van de begrafenis naar het bos gegaan. Hij was dus niet bij de begrafenis van zijn vader, en dat om dit soort dingen. We hebben toen voor hem wat gefilmd en foto`s gemaakt van de begrafenis zodat hij er nog wel een soort beeld van heb. Gelukkig bleef het bij de begrafenis rustig en verliep dat netjes. Alleen was na de begrafenis ook weer op 2 plekken een maaltijd. Tja mensen het loopt soms wel eens een beetje anders. Ik sta nog iedere keer voor verrassingen.

Deze andere overleden vrouw kenden we niet,ze woonde in het Roemeense gedeelte, maar doordat we werden gebeld door Anti van de gemeente of we niet konden helpen in dit arme gezin, kwamen we opeens met dit gezin in aanraking. Inci en ik kwamen toen nog van het oude huis vandaan en we wilde net spaghetti gaan koken toen de telefoon ging. Twas Anti, of we niet naar de dokterspraktijk wilde komen, vandaar zouden we naar het gezin gaan. En tja dan sta je opeens in een gezin dat je totaal niet kent, maar waar je op dat moment wel op een heel persoonlijk moment in de familie aanwezig bent. Dat vind ik soms best moeilijk hoor. het is zo iets intiems he. De moeder van de man was gevonden bij thuiskomst uit werk op de keukenvloer. Ze was overleden aan een hartaanval. Was ook al zwaar hartpatiÎnt. Nu we zijn toen met de zoon een kist wezen kopen in de winkel hier op dorp. Dat is tegenwoordig wel makkelijk met dit winkeltje. Je belt de baas van het winkeltje op en ze komen gelijk aar de winkel rijden, om even laten weer met de auto weg te gaan met kist erin.
Wij hebben toen de kist thuis afgegeven. En zijn toen weer met de zoon en anti naar de Baptisten dominee gegaan om de begrafenis te regelen. Daar ze arm zijn kunnen ze niet alle kosten dragen die met zo`n begrafenis komen. Ook hier word het steeds duurder. Sommige kerken vragen nl al 10 miljoen voor een grafplek. Nu dat is niet op te brengen. En daarom gaan we nogal eens naar de baptistendominee. Die wil het nog wel eens voor heel goedkoop doen of soms gratis. Gek he, maar hier kan het. Dus ook al ben je van huis uit soms hervormd gedoopt, dan kan je opeens door je armoede met een baptistendominee begraven worden. Een paar jaar geleden was dit nog niet zo, omdat de kosten niet zo hoog waren, maar welkom in Europa hier, want alles word gewoon voor de mensen duurder. En wij als stichting kunnen dit ook niet meer allemaal betalen nu. Anti weet dat, dus ook hij probeert te doen voor de mensen wat hij kan om alles zo goedkoop mogelijk te maken. Wij betalen nu vaak nog de kist, grafbord, evt domineekosten en soms nog de familiebloemstuk uit. Maar de grondprijs beginnen we niet aan.

Kledingoverschot weg.
Doordat we nog een kledingtransport hadden gekregen rond de kerst hadden we daar nog werk van te doen tijden de verhuizing. Maar ja we hadden er natuurlijk niet echt de rust en tijd voor als anders. We hebben dus gekeken wat er in zat, en daar waarvan we dachten dat dat wel wat voor iemand zou kunnen wezen hebben we pakketjes van gemaakt. En weggebracht.

Maar ja toen hadden we nog best wel wat over, en ons nieuwe huis heeft totaal geen schuur, dus we moesten er ergens mee heen.
Gelukkig ging dat opeens heel snel. Ik vroeg het een keer rond een uur of drie aan Anti of hij niet iemand wist,. We hadden namelijk al verschillende keren gebeld met een hulporganisatie die er voor open staat, maar die nam nu totaal niet op. Dus toen dit maar. Anti kwam toen met het idee om het aan het zigeunerdorp in een plaats verderop te geven. Hij heeft toen de zigeuner verantwoordelijk van de gemeente opgebeld van die plaats en overlegd.Die wilde het heel graag hebben. En voordat we het wisten stond de bewuste man om half 6 hier, hadden we een bus geregeld die het weg zou brengen daarheen en was het weer heel gauw ingeladen ook.

We weten dat dat zigeunerdorp ook heel arm is dus het was een heel goed gevoel toen we deze kleding weg zagen rijden. Het moest gewoon deze keer even zo gaan. We konden niet anders. Nu en als we zo de mensen daar weer blij mee konden maken dan is het gewoon goed.
Maar okÈ we moeten wel wat hier gaan regelen om dingen in op te kunnen slaan, want nu kunnen we gewoon niets kwijt. En dat is ook weer niet de bedoeling. Want buiten de 2 grote transporten komen er soms ook nog geregeld kleine transportjes van mensen die wat meenemen voor hier. Nu daar hebben we ook geen ruimte voor. En we willen niet weer dat straks ons huis overvol staat zoals toen in ons 1e huis. Daar stonden toen overal spullen.

Een poosje geleden schreven we ook over een man die we geholpen hadden om zijn huisje/schuurtje in te richten met een nieuw bed. Maar daarbij was het gebleven. De ramen die er ooit in hadden gezeten van het huisje waren voor het grootste gedeelte kapot. En hij vroeg dan ook geregeld aan ons of we dat niet wilde maken voor hem. Maar ja ik had ook zoiets van; eerst even kijken of je daar wel blijft zitten. voor het zelfde geval repareer je dat huisje en dan is hij opeens zo weg, en staat daar een opgeknapt huisje. toch blijft hij er steeds in en de gaten van de ramen had hij in zoverre dicht gemaakt met vodden en karton en alles wat er maar te vinden was. Maar ja je kan je voorstellen dat hij niet echt lekker zat als het min 10 was, en bij regen en wind. Vandaar dat we op een gegeven moment een glasmannetje van het dorp hebben gevraagd om daar eens te gaan kijken en te zien wat hij daar kan doen en voor hoeveel Het probleem met dat mannetje is dat hij niet zo hard loopt en soms de fles palinka of wat voor een soort drank dan ook lekkerder vind dan werken. We moesten er dus even op wachten, maar op een gegeven moment ja hoor hij had nog een buurmannetje geregeld om hem bij het werk te helpen en samen zouden ze de klus wel gaan klaren. Ik had al wel gezegd dat het niet uitmaakte wat voor een soort glas ze zouden gebruiken, al waren het allemaal andere stukken glas. Het belangrijkste was dat het huisje gewoon dicht kwam met glas. Nu ze hadden het geklaard met zijn tweeÎn en gingen met hun tasje glas op pad. Thuis hadden ze al het glas al op maat gemaakt en ze hoefden daar het alleen er nog maar in te zetten. Ik moest die middag net naar Oradea, maar reed er voor nog even gauw langs om te kijken hoe ze bezig waren. Nu ze kwamen er toen net aan met hun fiets. Ze vroegen me toen al wel of ik ze niet alvast 20 lei in vooruit kon betalen dan konden ze eerst nog even een fles bier gaan halen voor tijden het werk.. nou dat heb ik dus niet gedaan he, want anders weet ik niet of die ramen er wel in zouden komen. Ik zou ze na de klus betalen en dat heb ik ook gedaan. Toen we terug kwamen zat het er allemaal mooi in en heb ik ze betaald. En zo heeft de man van het huisje nu een heel huisje waar geen tocht meer in kan komen. Dat het een simpele man is blijkt gewoon aan zijn manier van doen. hij komt geregeld aan de deur. En leeft zoals hij leeft. Bij de dag en bij de minuut. Hij ratelt zijn verhaal af en luistert totaal vaak niet wat jij wilt vertellen. Maar wat hij pas zat te vertellen daarvan moesten Inci en ik toch wel heel erg lachten en huilen van binnen te gelijk. Want wat doet hij.? In dat huisje van hem lopen ook ratten, en om die op een afstand van hem te houden voert hij ze s`nachts zegt ie. Om te zorgen dat ze niet aan zijn oren beginnen zei die voert hij ze om 2 uur met oud brood om te zorgen dat ze op de grond blijven. Het feit dat je ratten voert. Ook hij lachte erbij hoor, maar in mijn hart denk ik dan man, man wat een leventje heb je toch. Hij rijd ook de hele dag op zijn fiets door dorp op zoek naar mensen, werk en eten.

Dan zijn er weer de nodige houtvrachten uitgedeeld dankzij kleine en grote giften voor hout. Inci haar vader gaat dan naar het bos, koopt hout en deelt het uit aan de mensen die ik op een papiertje schrijf voor hem.

En nadat hij het heeft gebracht zaagt hij het nog voor de mensen in kleine stukjes.


Ook ben ik al weer een paar keer bij de buisjongelui geweest. Tenminste, het zijn geen buisjongelui meer, maar tentjongelui. Want wat was er gebeurd? We wilden met zijn allen graag de jongelui de foto's geven die we gemaakt hadden op oudejaarsavond. En ik ben toen ik even in Oradea was met Inci er even langs gegaan om te zeggen dat we met zijn allen op vrijdagavond weer even aan zouden komen om de foto`s te brengen. dit omdat de meiden van Spinus alleen in het weekend vrij zijn en in Oradea. Nu dat was goed. ze zouden op ons wachten. Zo gezegd zo gedaan. De meiden hadden nog wat geld over van hun gift en ook hiervan maakte ze nog een klein pakketje om weet uit te delen aan de jongelui. En na deze even opgehaald te hebben in het appartement van hen gingen we op weg naar de buizen. Ik zag de groep al staan, maar was zo aan het opletten met oversteken dat ik niets verder even zag. Dat gebeurde toen ik de weg inreed en alleen maar de jongelui zag. Maar verder niets meer. Alle huisjes waren weg. Het was helemaal kaal en schoongemaakt. We stonden even heel raar op te kijken hoor. dinsdag sta je nog bij de huisjes en vrijdag niets meer. Wat bleek, een jongen was naar de gemeente gegaan en had gevraagd voor hulp. Nu en dat hebben ze gekregen. De gemeente was gekomen en heeft de hele groep verhuisd naar een grote legertent in de tuin van een zeg maar soort leger des heilsonderkomen aan de andere kant van de stad. maar omdat ze dus wisten dat wij zouden komen stonden ze op ons te wachten bij hun oude plek.
Inclusief de baby van het jonge stelletje. Die was weer even uit het ziekenhuis. Die ligt namelijk meer in het ziekenhuis dan thuis in zijn bedje door de levensomstandigheden. Voor de meiden was dit heel leuk om mee te maken, want zij kennen dit kindje van het ziekenhuis. Ze verzorgen hem, en het schijnt gewoon een heerlijk ventje te wezen. Het was dus gelijk een heerlijk ge-a en ge-oe naar het kindje toe. Hij ging van arm naar arm. Ondertussen overlegden we wat te doen. we besloten om eerst maar even naar het gezin van Kati te gaan om daar de foto's te brengen, zodat de rest van de groep de gelegenheid had om weer naar de tent te gaan. We zouden elkaar later weer zien. De baby en een van de jongelui reed mee in de auto omdat die ons moest wijzen waar ze nu woonden.

Toen we kati`s huis weer gevonden hadden waren die blij ons weer te zien. Ze vonden de foto's prachtig om te zien, en er werd gelijk weer gevraagd of we misschien niet nog een keer een foto wilde maken maar dan met het meisje helemaal met de haren ingevlochten zoals de meiden het officieel hebben in die cultuur. Dat wilde de moeder graag. Nu okÈ, dus moeder weg met het meisje en heeft haar opgekapt tot weer een mooie meid.het was voor ons niet erg, want de nadere jongelui kregen zo mooi de gelegenheid om naar de tent te komen. Maar na de foto's te hebben gemaakt zijn we weer weg gegaan.Toen we kati`s huis weer gevonden hadden waren die blij ons weer te zien. Ze vonden de foto's prachtig om te zien, en er werd gelijk weer gevraagd of we misschien niet nog een keer een foto wilde maken maar dan met het meisje helemaal met de haren ingevlochten zoals de meiden het officieel hebben in die cultuur. Dat wilde de moeder graag. Nu okÈ, dus moeder weg met het meisje en heeft haar opgekapt tot weer een mooie meid.het was voor ons niet erg, want de nadere jongelui kregen zo mooi de gelegenheid om naar de tent te komen. Maar na de foto's te hebben gemaakt zijn we weer weg gegaan.

Op naar de tent van de jongelui. Baby Geza vond het prachtig in de auto. Ik denk dat hij er misschien nog nooit zo bewust in had gezeten, want hij bleef me maar aanstaren toen die voorin op schoot zat.

Prachtig. Maarfijn. Ondertussen kwamen we dus aan bij het adres waar de jongelui nu bivakkeerden. En wat bleek, het was hetzelfde nachtopvangadres waar ik rond de kerstdagen heb voorgestaan zoals ik in deel 1 al beschreef. Maar nu hadden ze dus daar een tent gekregen met zijn allen. En ja hoor, in de tuin stonden drie tenten. Eentje voor alleen meisjes, en nog een en dan een grote voor de groep van de buizen. Het is dan toch weer heel gek om te zien hoe ze dan opeens weer daar leven. aan de kant van de tent stonden allemaal bedden neergezet en zelfs een klein schommelwiegje was daar voor de baby. In eerst instantie ziet het er gewoon mooi uit. En je denkt, nu dat is mooi geregeld. Maar toch. nu ik gisteren weer geweest ben heb ik toch mijn twijfels hoor. want ik denk ondanks alles had deze groep het bij de buizen beter dan daar. Daar had iedereen zijn eigen hutje, en hier zit iedereen zij elkaar onder 1 dak. Daar hadden ze de warmte van de verwarmingsbuizen en hier hebben ze voor de hele tent maar 2 elektrische kacheltjes. Nu ik was er gisterochtend om 9 uur en toen was het er niet bepaald warm met die dingen aan. Door die warmen pijpen hadden ze daar ook op een plek warm water. Hier hebben ze dat niet. Men krijgt wel s`avonds een maaltijd, dat wel, maar douchen mogen ze niet zoals de andere opvang mensen die echt in het huis komen. Dan moeten ze s`ochtends om 10 uur van het terrein af en worden pas om 5 uur weer toegelaten. De hele dag zwerven ze dus nu op straat of in een barretje. Waar? Bij de buizen waar ze eerst woonden. Daar is het warm en het cafeetje op de hoek kent hen. Alleen zieke viola word toegestaan daar te blijven omdat die niet kan lopen. Daar bij de pijpen hadden ze gewoon hun hutje. Deze opruimactie van de gemeente heeft zelfs in de krant gestaan met foto`s en al. De gemeente heeft hen een onderkomen belooft in het voorjaar. Maar ja dat zeggen gemeentes hier wel meer. Ze zijn sceptisch en ik wacht ook af of het gaat gebeuren. Ze mogen hier blijven tot het weer wat beter word. We zijn benieuwd hoe of wat. Dan hadden we weer voor Viola medicijnen uitgekocht. En ook voor een paar andere hebben we medicijnen gekocht van de week. Voor Viola hadden we ook een rollator meegenomen. Maar gisteren zei ze dat ik hem weer mee kon nemen. Ze heeft er niets aan. Ze kan er niet mee lopen. Ze moet echt een rolstoel hebben. Die gaan we voor haar opzoeken.

Dan kan ze ook eens naar buiten met de groep mee. Als je toch ziet hoe die leeft onder haar dekentjes op dat bed. Ik besef dat ik eigenlijk nu 2 bezoeken door elkaar gebruik om duidelijk te maken hoe de groep nu leeft. Sorry, maar soms zie je bij de 1e keer niet wat je bij je 2e bezoek ziet.
De baby is ondertussen weer terug in het ziekenhuis. Men kan er in deze omstandigheden heel moeilijk voor zorgen, en het is daarom om de haverklap verkouden waardoor het door de ouders naar het ziekenhuis gebracht word waar het weer word opgelapt om dan weer eventjes naar huis te gaan tot de volgende opnamen voor het arme kind. Zo gaat het wat heen en weer. En gisteren zeiden ze ook tegen me, het is vooral in die tent nu te koud voor het kind, en dat geloof ik zeker. Het was echt fris gisteren daar.
Na nog wat medicijnen opgeschreven te hebben van Viola die ze nodig had en de anderen, zijn we gisteren weer weg gegaan. Even later hebben we de medicijnen uitgehaald om die weer later bij de oude buizenplek weer af te geven. En wat zag ik daar, er was al weer 1 huisje terug gebouwd door iemand van de oude groep. Het stond daar helemaal alleen tussen die buizen in. nu na de medicijnen uitgedeeld te hebben zijn we gegaan. Maar wat een groep mensen. Aan de ene kant hangen ze nu aan je, want ik word geregeld gebeld door ze. Wanneer kom je? En doordat ik ziek was een week schoof het op steeds. Ook voel ik gewoon drommels goed dat ze alles proberen om iets te pakken te krijgen op bepaalde manieren. Geld vragen voor het een of ander of andere dingen. Nu dat doe ik niet. We kopen zelf de dingen die we eventueel nodig hebben voor hen, bijv de medicijnen, maar geven geen geld. Dat heb ik gelukkig al geleerd in de loop van de jaren hier op dorp. Maar het zijn soms net kleine kinderen. Ze willen allemaal tegelijk de aandacht van je en staan zowat niet toe dat je even met een ander praat. Het is ook echt Viola die mijn hart heeft in deze groep omdat zij gewoon niets kan en daar maar zit op haar bed. De rest flanterd toch wel rond op en dag, en komt hoe dan ook toch wel aan iets. Maar zij is een heel ander verhaal.

Dan hebben we nog geholpen bij dokteronderzoeken van een man/vriend uit het zigeunerdorp. die schoot ons zaterdags aan. Hij vertelde dat hij bloed drukte in plaats van poep. Nu dat is niet goed he. En hij voelde zich ook al een hele poos niet goed. hij heeft ondertussen al verschillende onderzoeken gehad tijdens een korte opname van 2 dagen. Nu moet hij a.s maandag nog een maagonderzoek met ene cameraatje door de keel naar zijn buik. Dat moet in het militaire ziekenhuis en zullen ze proberen te zien wat er daarbinnen aan de hand is. We zijn benieuwd.

Waar ik zelf ook benieuwd naar ben is een kleine operatie die ik zelf even zal moeten ondergaan aankomende donderdag. Ik heb namelijk al jaren last van een fistel op mijn linkerbips. Een hele lastige plek. Ik ben er toen we nog net in NL woonden ook al een keer aan geopereerd, maar het is nooit echt weg geweest. Maar ja, de eerste jaren was het niet zo erg en goed mee te leven. de laatste jaren had ik er meer last van en moest ik ook dagelijks wel always gebruiken. Maar ja, doordat ik van die heerlijk ziekenhuizen hier zie en genoeg meemaak op dit gebied had ik er iet zo`n vertrouwen in om me eens te laten opereren. Ik zag gewoon heel erg op tegen de opname in het ziekenhuis en alles er omheen. Ik accepteerde maar dat dit er zat, en zolang het niet erger werd dan moet het maar. Ondanks toch het ongemak ervan want het zit toch op je zitvlak. Het waren er ondertussen ook 2 geworden. Maar okÈ, wat me niet begon te bevallen in het geheel was dat de fistelnaar buiten begon te groeien. Het werd nu echt lastig want het is toch een paar cm lang. Maar ja doordat we de verhuizing hadden en de kerstdrukte lukte het gewoon niet om naar de dokter te gaan. Maar nu wel. Ik wilde gewoon gaan, want straks komt alle andere drukte er weer aan en nu is het rustig in de wintermaanden. Hu kan ik even makkelijker rusten als het nodig is.Ik ben naar de dermatoloog geweest in de particulier kliniek waar ik altijd heen ga en waar ze me al kenden met dit probleem. Het is een aardige vrouw. Ik vertelde haar dat het ding nu aan het groeien was en dat ik denk dat ik eraan geopereerd moet worden.. en na onderzoek bevestigde ze dat ook wel. Maar zei ze; ik kan dit ook voor jouw doen. dit kan ik ook hier hoor. je mag naar het ziekenhuis, maar hier hebben we betere voorzieningen. Nou mijn keuze was toen gauw gemaakt. Er viel echt een heel pak van mijn hart. Ik word nu geopereerd en ge-electrodiceerd met een soort apparaat. A.s donderdag om 11.30. Na de operatie mag ik 2 dagen niet erop zitten. Dat word dus even in bed blijven. Maar daar komen we wel overheen. Ik heb nog zoveel boeken die ik wil lezen en waar ik gewoon niet aan toekom. Ik denk een hele mooie gelegenheid. Ik hoop dat de rest van het herstel echt voorspoedig verloopt en dat ik gauw weer lekker op mijn bips kan zitten. het enig dat er nog tussendoor kan komen is dat de dr weg moet naar Cluij Napoca. Ze wachtte op een telefoontje van een of ander belangrijk onderzoek aan een faciliteit, en daar wist ze nog geen datum van. Als ze nu gebeld zou worden en het zou precies op donderdag vallen dan word het een week later.want dan moest ze daarheen. Ik moet dan ook even woensdag nog bellen om te vragen of ze er is. Ik hoop het. Ik wil er nu dan ook maar vanaf wezen. Al is het voor mij gewoon wel een opluchting dat het in de kliniek kan en ik totaal niet in het ziekenhuis hoef.
Wilt u voor mij bidden, voor de operatie en het herstel en voor degen die thuis eromheen zijn en waar even meer op hen af komt.. Dat het allemaal maar voorspoedig mag gaan. Ik ben God in ieder geval heel dankbaar dat het allemaal zo mag gaan lopen. Wat een zorg weer van Zijn kant naar ons toe.

Dan hebben we vandaag nog gekookt voor de zigeunerkinderen. Het was echt een hele tijd geleden dat we gekookt hadden door alle drukte van de decembermaand en de verhuizing e.d. maar nu hebben we weer gekookt. Bobi een zigeunerjochie had gezegd dat hij graag aardappelpuree wilde met worst.


Ik had hulp van Eniko, Inci en abi.Nu dat hadden we gekookt vandaag. En toen hij ook zag dat we het echt hadden gemaakt was hij helemaal blij. En zei maar steeds: ze hebben gekookt wat ik zei, wat ik zei. Hij was zo blij.
Na gebed zijn we begonnen met opscheppen,

en tijdens het opscheppen kwamen er nog steeds meer kinderen binnenlopen. Ik was blij dat het niet meer sneeuwde. Vanmorgen begon het iets, maar God gaf weer goed weer. Ik ben altijd verwonderd dat als we eten het heel vaak mooi weer is. Ondanks de wintertijd waarin we zitten. ze hebben weer heerlijk zitten smikkelen. Natuurlijk heb je altijd een paar kinderen die het niet lusten, maar ja dat hou je toch. Na afloop kregen ze een soort grote wafel-koek. Altijd lekker.


Nu ik hou nu op. Het was globaal weer eventjes iets over wat we gedaan hebben en wat ons dus nog te wachten staat.
Ik wens iedereen alle goeds toe en Gods onmisbare zegen.