Lieve mensen,

Zo even midden in de nacht, wil ik toch even van me afschrijven. Want wat hadden we vandaag toch een dag. Eerst was ik vanaf 10 uur samen met Abigail op pad met een bijna blinde man. Ik was al eens met hem op pad geweest, maar moest vandaag voor het vervolg. we kwamen daarvan terug rond een uur of vier. Ik zette die man af bij inci voor de deur. daar woont ie vlakbij, en weet verder de weg wel. En verder dacht ik even gauw bij inci naar de wc en dan nog even naar Piri om te gaan overleggen hoe of wat we a.s. donderdag zouden doen. Omdat dan piri geprogrammeerd stond in Tg-Mures voor nader onderzoek voor een eventuele operatie. Een stad hier 280 km vandaan. Daar heb je betere doktoren op het gebied van hartproblemen.
Maar met dat ik uitstap uit de auto vlakbij het huisje komt abigail haar moeder me al tegemoet met de mededeling dat het heel niet goed gaat met Piri. We waren verbaast. Gisteren bleek ze nog gewoon goed geweest te zijn. Maar vannacht rond 3 uur scheen het opeens achteruit te zijn gegaan. Om 10 uur in de ochtend is toen de vader van Piri naar hun dokter en assistent gegaan voor hulp. Maar deze wilde niet meer komen en ambulance bellen, omdat in de papieren bleek te staan dat ze toch weer terug zou worden gestuurd. kortom ze was opgegeven. Dus verdere hulp geven aan haar was denk ik niet meer nuttig. en toen ik het huisje inkwam en haar dan ook zag, zag ook ik dat dit echt niet goed ging. Ze was heel koud en benauwd. Ik kon niet geloven dat bij zo iemand geen dokter meer wilde komen. en niet alleen ik, de familie was ook verslagen.en toen ik daar bij haar op bed zat besloten we samen om nog eens naar die dokter te gaan. kijken of ie misschien toch wilde komen. en samen met Maria en Abigail en inci zijn we weer naar die dokter gereden. Maar die dokterspraktijk was dicht. Toen zijn we naar zijn huis gereden om te kijken of die dr daar was. nu hij was thuis, maar wilde ook toen niet komen. als we een ambulance wilde, dan moesten we maar vragen bij de andere dokterspraktijk waar de dorpsambulance buiten stond. wij daarheen. en konden gelijk doorlopen in de kamer van dokter 1. Die vertelde ons dat de ambulance hier wel stond, maar het niet deed. en dat de man van de ambulance vandaag niet werkte. en wilde we verdere hulp,dan moesten we maar verder proberen bij dokter nr 2 die verderop in het gebouw zit. Nu heeft zij veel zigeuner patienten. en eindelijk, toen zij ons verhaal hoorde was zij bereid om voor ons een ambulance te bellen. die moest wel uit Oradea komen, maar als we buiten op hem wilde wachten dan konden wij hem voorrijden. naar het huis. Nu toen de ambulance kwam zijn we hem ook dan voorgereden naar Piris huis. en ja dan gaat alles heel snel. ze bekeken en onderzochten Piiri, legden een infuus aan en besloten na overleg met familie en piri, Piri mee te nemen met de ambulance. De naaste van de familie werden verzocht om ook gelijk mee te komen naar het ziekenhuis om een dokter te kunnen spreken. Ik ben dus met haar moeder, man en zusje maria en abigail achter de ambulance aan gereden. en toen wij aankwamen bij het ziekenhuis, was piri al in de onderzoekskamer. en werden wij verzocht plaats te nemen in de wachtkamer. En zo wachtte we zeker ruim een uur. Tussendoor heeft de moeder nog wel gevraagd hoe het ging, en kreeg als antwoord dat ze weg was voor een echo en zo naar beneden kwam. Maar we hebben haar geen eens meer gezien. want toen na een ruim uur een dokter naar buiten kwam begon die een verhaal af te steken van wat ze had, en pas in het laatste gedeelte van het gesprek werd ons duidelijk gemaakt dat ze was overleden. Dat drong pas echt door toen maria vroeg: dus ze is overleden?????? ja zei toen die dokter. en dat gewoon tussen alle andere wachtenden hoor in de wachtkamer. nu wat was ik toen blij dat ik abi bij me had, want alle drie werden toch heel erg overmand door de emoties en moesten we tegenhouden voor dingen die ze wilde zeggen en doen.iedere keer hadden we iemand anders in de armen.
maar opeens gaf de dr toestemming voor 1 iemand om piri te bekijken. Haar man ging. wij gingen ondertussen met de moeder en zusje even naar buiten om daar tot bedaren te komen en een paar mensen te bellen. totdat de man ook naar buiten kwam en we die ook samen moesten zien te bedaren. Volgens de dokter konden we naar huis, en morgenochtend terug komen om Piri op te komen halen. Abi pakte ma en zusje beet en ik nam de man bij de arm, want over deze maakte ik me het meeste zorgen. Hij is sterk en had al voorspelt dat als er wat met piri zou gebeuren hij niet voor zich instond. Zijn hele houding was natuurlijk een en al verslagenheid, maar ook opgekropte woede. en ik zag heel erg op tegen de rit naar huis. eenmaal bij de auto aangekomen wilde hij ook niet mee en instappen ook niet. Maar omdat ik zijn hele gespannenheid voelde terwijl ik hem vast had gehad naar de auto toe, had ik zoiets van; instappen, maar wel tussenin aub. ik heb dus eerst ma laten instappen, toen hem met een beetje druk in de auto geduwd en toen zusje. ik was bang dat hij anders gerust de deur zou open doen onder het rijden. en toen ik zat heb ik ook nog de auto van binnen op slot gedaan. en toen we dan ook naar huis reden was ook mijn gebed steeds: Heer, bescherm ons, en breng ons veilig thuis.En wees met ons als we zo thuis komen in het zigeunerdorp. want dan...wat staat daar te wachten? men kan zo emotioneel geladen zijn. Maar het mocht tot nu toe nog meevallen. Natuurlijk was daar hele grote verslagenheid,maar uitbarstingen kwamen er niet. Wel staat zoals het bij de zigeuners de gewoonte is gelijk het huis vol met mensen, en buiten ook, die komen kijken en meeleven met de betreffende familie. Dat heb ik ook nog even gedaan, maar ben toen toch weg gegaan. en heb afgesproken dat ik er om 8 uur in de ochtend weer zou wezen. dan ga ik met de man en vader naar Oradea om Piri op te halen. Dat wil zeggen, eerst een kist kopen, naar het ziekenhuis papier halen van de dr, daarmee naar het gemeentehuis voor overlijdensakte en daarmee weer terug naar het ziekenhuis waar we dan Piri mee krijgen. Om haar dan thuis te brengen bij hen die haar steeds omringden. Piri is 29 jaar geworden. En laat man en 1 dochtertje van 7/8 achter.

Tja wat ging dit allemaal snel zeg. ik kan er ook nog niet van slapen en dacht ik ga het maar eens van me afschrijven.
En nu ik dit zo gedaan heb, wil ik u allen vragen om voor het kleine gezinnetje en familie en vrienden en bekenden te bidden.Voor de vader en moeder van Piri is dit al het 3e kind dat ze naar het graf moet brengen. Dat ze allen de kracht mogen krijgen om dit te kunnen dragen.